Vandaag is het zover, de 69e Ronde van Overijssel staat op de kalender en zal om precies 12.00 uur worden weggeschoten . Plaats van handeling: het Parkgebouw in Rijssen, beter gezegd het hek dat het plein voor genoemd gebouw afsluit van de openbare weg. Een hek met historie. Vele groten uit de wielerwereld stonden hier al achter, de een zenuwachtig, de ander wat nonchalanter. Maar bij iedereen was het opengaan van het hek, in de laatste minuten voor de start het teken van “we gaan er aan beginnen “. Ook voor mij. Maar na vandaag is het voor mij afgelopen, nog 1 x de presentatie in het Parkgebouw voor de gasten en sponsoren, nog éen keer in de bus mee, de laatste restjes van mijn medewerking aan de Ronde van Overijssel.
Wat blijft zijn de herinneringen. Vijftien jaar in het bestuur, daarna nog allerlei dingen voor de Ronde blijven doen. Veel dingen weet ik nog, vergeet ik ook nooit. Zoals de laatste minuten voor de start die ik als speaker volpraatte. Bijna altijd onder prima weersomstandigheden, vaak paste het weer zich ongemerkt aan de wedstrijddag aan. Vrijdag slecht, zaterdag goed, zondag weer veel minder goed weer. Vraag niet hoe het kan, maar het gebeurde. En dan na het startschot eerst de geneutraliseerde ronde door Rijssen, 6 km in totaal , tot het officiële startschot op weg naar Enter gegeven kon worden. Zo ging het, jaar in jaar uit.
Toch springt de start in 2016 er voor mij uit. Het was de dag na de crematie van Gijs Verdick, de renner van Cyclingteam Jo Piels. Gijs had in de Poolse etappewedstrijd Carpatian Couriers Race tot twee keer toe een hartaanval gekregen. Na een week in kunstmatige coma te zijn gehouden werd hij naar het Isala Ziekenhuis in Zwolle overgebracht. Daar overleed hij. Een 21 jarige renner, die steeds beter ging rijden, geen klachten had en toch overleed. Het kwam keihard aan, natuurlijk bij zijn familie, maar ook in de wielerwereld. Nog zie ik de renners staan bij de start, de mannen van Jo Piels met rouwbanden om, naast het team van Kanjers voor Kanjers, zijn vorige team, een vriendenteam, het team waarin hij steeds beter was geworden. De familie van Gijs was aanwezig, Han Vaanhold sprak een afscheidswoord, een mooie terugblik, het was een afscheid dat emoties opriep. Indrukwekkend.
Er zijn dingen die je niet vergeet, die onuitwisbaar in je geheugen gegrift staan. Deze start hoort daarbij.
Harry Middeljans
