Marathon van Amsterdam

Geplaatst op 18 oktober 2016 door erik endlich   ·   2 Reacties

Hoewel de freaks van de lange adem inmiddels doodleuk een trailrun van tachtig kilometer doen of zelfs de pezige hand niet omdraaien voor een kilometertje of honderd achtereen rennen, is de marathon nog altijd het ijkmoment voor de serieuze hardloper. Daarom begin ik er niet aan. Al op voorhand niet, want om onderdeel te zijn van een deinende massa in hempjes geklede malloten: daar ben ik te solitair voor.

Onze dochter is wat minder mensenschuw dan haar ouwe heer, ja, ze mag zelfs een groepsdier heten, dus zij zag dat wel zitten: de marathon. Op haar lijf geschreven ook, want dat lijf is verre van dik en het is soepel bovendien. In dat opzicht dan wel weer haar vader. Een gemakkelijke tred en een kop waarin een eenmaal gerezen opvatting blijft zitten totdat deze gerealiseerd is. Als haar moeder.

Dus begon ze haar kilometrage langzaam op te voeren, waarbij ik aanvankelijk in haar kielzog kon blijven: tot aan de dubbele cijfers. Daarna ging bij deze jongen het licht uit en verdween zij richting einder.

Na wat maandjes hollen over geaccidenteerd terrein in Berg en Dal bij haar woonstede Nijmegen tikte zij inmiddels redelijk relaxed de 35 kilometer aan en was zij klaar voor Amsterdam. Afgelopen zondag dus.

Als haar voormalige atletische voorbeeld – een decennium of zo geleden – en sponsor van haar hardloopschoenen reisde ik af naar de hoofdstad. Zij zou starten en finishen in het Olympisch Stadion. Waar haar oma voor de oorlog nog over het gravel sprintte, na eerst twee startkuiltjes te hebben gegraven. Zo ging dat in die dagen. Hoewel dat stadion buitenaf nog veel van die oude grandeur heeft, was het binnen een combinatie van knetterende muziek, schreeuwende familieleden op de tribune en een kolossaal lint aan niet eindigende hardlopers die op de soort van Arc de Triomphe-achtige finish liepen en daar verheerlijkt lachend de meet passeerden.

Behalve dat iedereen ongeveer als lopend in een roes van opwekkende drugs naar het einde van die martelgang repte, was vooral duidelijk dat geen loper hetzelfde bewegingspatroon had. De variatie in paslengte – en frequentie, armzwaai, romphouding, kniehef, hoofdbeweging, voetzetting, schouderinzet: het bleek zo uniek als de vingerafdruk of het DNA. Daarbij is er bij een groot deel van de lopers sprake van een zodanig moeizame motoriek, dat het meer dan een groot wonder mag heten dat deze ongelukkige schepsels die helse marathon volbrengen. Respect.

Uit die werkelijk tienduizenden min of meer atleten herkende ik in een flits de voorbeeldig en cool trippelende dochter, die ik dus met mijn mobieltje filmde terwijl zij, duidelijk geïnspireerd door de helse en hedendaagse dreunmuziek alsmede het blij schreeuwende en hossende publiek, er nog een eindsprint wist uit te persen.

Iets meer dan vier uur gelopen. Ik zie het mij niet doen. Of misschien wel. Ik had misschien niet moeten gaan kijken. Véél te inspirerend.

Erik Endlich