Het veldritseizoen is van start gegaan. Ook in Nederland, waar Mechelen op 17 september al een vroege start had, die nu bijna een maand later gevolgd wordt door een min of meer continue rij van veldritten, op Internationaal, nationaal en regionaal niveau. Oirschot is dit weekend de grote publiekstrekker, met een zeer uitgebreid en klasse-rijk deelnemersveld. We zijn met dat vervolg eigenlijk wat laat, want in o.a. Duitsland, Frankrijk, Italie en Spanje zijn al meerdere wedstrijden afgewerkt. En in Waterloo, USA, staat zelfs al de eerste wereldbekerwedstrijd op het programma. Die wedstrijd heeft inmiddels geleid tot de vraag “ gaan we wel of gaan we niet “. En in zijn algemeenheid kun je stellen: we gaan lang niet allemaal.
Dit jaar is er slechts 1 wereldbekerwedstrijd in de Verenigde Staten op de agenda gezet, dit in tegenstelling tot de laatste jaren. En om daar nu voor alleen die wedstrijd naar toe te gaan brengt wel flinke kosten met zich mee. En dus was de keus was voor de meeste renners/rensters dan ook niet moeilijk. Zij blijven thuis, want die kosten moeten de (meeste) deelnemers zelf ophoesten en dat loopt flink in de papieren. Ik snap het wel. Eens te meer is duidelijk dat wat bij wegwedstrijden geen probleem is omdat de teams de kosten betalen bij het veldrijden tot onoverkomelijke problemen leidt. De zomerse reus en de winterse dwerg, absoluut niet te vergelijken dus. En de organisatie van de veldrit in Oirschot wrijft zich als “ onbedoelde “ winnaar in de handen. Het is ze gegund.
Zijn er dan tot nu toe verrassende uitslagen te zien ? Zeker. Want oud-wereld en Europees kampioen bij de junioren in 2016 Jens Dekker is terug op de veldritfiets. Enkele jaren geleden gestopt, nu lijkt de Drent er serieus werk van te maken. Afgelopen donderdag won hij de wedstrijd in het Spaanse Lago De As Pontes, na eerder deze week al een derde en vijfde plaats behaald te hebben, eveneens in Spanje. Hij versloeg Felipe Orts LLoret en Thijs Aerts, met 11 en 27 seconden. Knap gedaan van de man, die bij de beloften vooral in de Koppenbergcross indruk maakte. Vier starts waarin hij resp. 3, 8, 2 en 1 werd, een indrukwekkende reeks. Het geeft zijn capaciteiten en mogelijkheden nog maar eens weer.
Nu is hij dus terug. Mooi, maar wat het allerbelangrijkste is ?
Laten we hem even rustig de tijd gunnen.
Harry Middeljans
