Ik was er klaar mee, enkele weken geleden. Was geestelijk op, kon niet wachten tot mijn vakantie begon, en deed iets wat ik nooit eerder had gedaan. Aan Han Pape, de eigenaar/eindredacteur van Twentesport liet ik weten er even mee te stoppen, in ieder geval tot mijn vakantie voorbij was. Dan zou ik het opnieuw bekijken. Benieuwd naar zijn reactie ? Die kwam niet. Natuurlijk niet, want reageren op vragen/opmerkingen is niet zijn sterkste kant. Weet niet eens of hij een mobiele telefoon heeft, of dat hij nog steeds een oud telefoontoestel met bakelieten hoorn gebruikt. Waarschijnlijk het laatste. Natuurlijk heeft hij zich wel aan moeten passen aan de ontwikkelingen, zo’n site bestaat niet zonder computer. En hij heeft een emailadres, dat is mijn verbinding met hem.
Toen ik de afgelopen dagen mij realiseerde dat de rust redelijk was teruggekeerd en ik toch wel weer zin in schrijven had gekregen, liet ik hem weten dat ik, wat mij betrof het maken van columns weer ging oppakken. Voor de zekerheid wel gevraagd om even een reactie te geven. Die kwam, en hier is dus mijn volgende column.
Wat ik gedurende mijn vakantie niet gemist heb was het nieuws van het overlijden van Gino Mäder na zijn val in het ravijn tijdens de afdaling van de Albulapas. Een schok voor alles en iedereen binnen de wielerwereld. Af en toe gebeurt het, de namen zijn bekend. Steeds weer is er de ontzetting, de schrik. En steeds weer de vraag hoe dit voorkomen kan worden. Het antwoord is even simpel als onthutsend: niet dus. Ondanks alle technische ontwikkelingen aan de fietsen, de verbeterde remmen, de aangepaste hekken, noem alles maar op. Niet meer de bergen in ? Dan gaat het wel een keer weer mis in een sprint, of op welke manier dan ook. Het is nu eenmaal inherent aan een snelheidssport. Magnus Sheffield, het andere slachtoffer, kwam er met een hersenschudding en een beschadigd lichaam relatief goed af. Gino had geen geluk.
En de koers ging verder. Aangepast, geneutraliseerd, de eindtijden werden al op 20 km voor het einde van de volgende etappe genoteerd. En daarna reed wereldkampioen Remco Evenepoel weg, en kwam alleen aan. De wereldkampioen die met deze actie namens de renners een statement bracht aan Gino en zijn de ouders. Wie zou het anders moeten doen.
Daar dachten velen anders over. Vooral de Remco-haters vielen er over, zagen in deze actie meer dan waarvoor het bedoeld was. Tja, in de ogen van genoemde groep kan Remco helemaal niets goed doen. Ook op mijn favoriete wielersite WAF waren de reacties niet mis, vooral de tegenstander(s) reageerden, op niet mis te verstane wijze. Je kunt fan zijn of hem haten, maar ik heb met toenemende verbijstering na mijn terugkomst van mijn vakantiereis sommige reacties gelezen. Wat een idioterie, hoe gênant.
En ik begon zelfs te twijfelen of ik wel de goede beslissing had genomen.
Harry Middeljans
