Helmels blauw

Geplaatst op 30 augustus 2018 door Theo de Rooij   ·   2 Reacties

La Vuelta. Pikzwarte, biljartlaken gladde, riante asfaltwegen. Vangrails en rijbaanscheidingen. Snelheidsremmende ezelsruggen. Maquettebeelden van moderne woonwijken, toeristenblokkendozen en havens. Afgewisseld door indrukwekkende landschappen met olijfbomen, witte stadjes en stranden.

Slechts vijf jaar voordat ik in 1980 mijn eerste profkoersen op Spaanse bodem afwerkte was dictator Franco bijgezet in zijn groteske mausoleum. Spanje ontworstelde zich aan een 36-jarige periode van dictatuur en isolement, die ook zijn sporen had achter gelaten in het wegennet. Dat veelal bestond uit asfaltresten afkomstig uit lang vervlogen tijden. Dat jaar deed de Spaanse ploeg Kelme haar intrede in het profpeloton.

De charismatische manager Rafael Carrasco gaf leiding aan veertien in stemmig groen en helmels blauw geklede renners. Onder wie de pocketklimmer Vicente Belda. Materiaalsponsoring bleef in die tijd beperkt tot fietsen en kleding. Voor accessoires zoals schoeisel moest je zelf zorgen. Al snel had Rafael een gekende reputatie bij buitenlandse renners. Voor de start van een etappe in bijvoorbeeld de Catalaanse Week zochten we Rafael bij zijn ploegleiderswagen op, keken hem vrolijk in de ogen, gaven hem de hand en riepen ‘Gran Director!’ Onmiddellijk inspecteerde hij onze voeten en enkele weken later ontvingen we tijdens de Ronde van het Baskenland of de Vuelta een paar prachtige groen-witte Kelme sportschoenen op maat.

Denk echter niet dat Rafael een doetje was. In 1992 verliet hij de ploeg omdat hij het principieel oneens was met het aantrekken van Dr. Eufemiano Fuentes. Die een jaar of veertien later omwille van dubieuze zaken in het nieuws zou komen: Operación Puerto. Ondertussen had de tijd in Spanje niet stil gestaan. In datzelfde jaar vonden de Expo Wereldtentoonstelling in Sevilla en de Olympische Spelen in Barcelona plaats. Madrid werd Culturele Wereldhoofdstad. Met behulp van ontelbare Euromiljarden verdween het Franco-asfalt onder tientallen centimeters dik Euro-asfalt zodat het land zich representatief aan de wereld kon presenteren. Dit had ook gevolgen voor de wielersport. Spaanse wielrenners werden op dergelijke wegen gereduceerd tot kansloos overstekend wild.

De Kelme-ploeg ontwikkelde zich gestaag en sterke renners zoals Parra, Escartin en Roberto Heras maakten furore. De laatste won in 2000 zelfs de Vuelta. Javier Otxoa pakte dat jaar een Pyreneeën-etappe in de Tour. De grootste Kelme-renner ooit is ongetwijfeld Alejandro Valverde. In 2002 versterkte hij de ploeg en maakte er drie jaar deel van uit.

In 2001 kwam het team in een nachtmerrie terecht. Tijdens een trainingsrit werden de geliefde, identieke tweelingbroers Ricardo en Javier Otxoa op de Autovia bij Guadalhorce (Málaga) vermorzeld door een slapende automobilist. Ricardo was op slag dood, Javier overleefde miraculeus, bizar ernstig gewond. Na jaren revalideren was hij zover opgekrabbeld dat hij in 2004 medailles won op de Paralympics. Enkele jaren geleden werd hij ernstig ziek.

Het iconische team vervloog eind 2006. Vrijdag 24 augustus overleed Javier Otxoa op 43-jarige leeftijd na een ellendig ziekbed. Zondag won een magistrale Alejandro Valverde op het gladde, gitzwarte asfalt van de Alto de Guadalhorce zijn tiende Vuelta-etappe. Footprint Kelme.

Theo de Rooij