Zes september 1985 liep ik met een kladje Panasonic-renners, onder wie Peter Winnen, Bert Oosterbosch en Steven Rooks, in opperbeste stemming over straat in nachtelijk Platja d’Aro. Mijn seizoen was lang en zwaar. Ster van Bessèges (derde), Catalaanse Week (etappewinst), Tirreno-Adriatico (tiende), klassiekers (uitblinker in Parijs-Roubaix), Ronde van Spanje, Ronde van Zwitserland, Tour de France, Ronde van Noorwegen (etappewinst), Ronde van Nederland (tweede) en aan het begin van het seizoenseinde de Volta a Catalunya. Overal reden wij met de Panasonic-Raleigh ploeg van Peter Post voor de winst.
Wij balanceerden op de rand van mentale uitputting en bedachten na de 2e etappe in Catalonië dat het zinvol zou kunnen zijn om de koppen eens flink leeg te maken. Dansend, bier drinkend en soms rokend trokken wij langs kroeg en discotheek. ’s Morgens vroeg plezierden wij over straat terug naar het hotel en liepen de Spaanse ploegleider van de eveneens in de Volta actieve ZOR ploeg tegen het lijf, Javier Minguez. Hij kon zijn ogen niet geloven, het grootste deel van de Panasonic-ploeg lalde nog in kennelijke staat over straat!
De volgende dagen stonden wij fris aan de start, wonnen twee etappes en ik stond enkele dagen derde in het klassement. Dankzij onze ontmoeting met Minguez werd ons nachtelijke uitje uitgebreid besproken in het peloton. Dat wij een flinke stempel drukten op het koersverloop en fier overeind bleven dwong alleen maar meer respect af.
Minguez was later een zeer gewaardeerde collega-ploegleider. Hij verdween eind 2000 voorlopig uit het peloton en werd in 2013 Spaans bondscoach. De bond werd ondertussen geleid door een voormalig Minguez-discipel uit beginjaren tachtig, Lopez Cerron (62).
In 2002 deed Alejandro Valverde via de grote poort zijn intrede in het profpeloton. Zijn naam viel regelmatig bij het opmaken van de plannen voor de Rabobankploeg. Zijn verleden bij de Kelme-ploeg deed ons echter twijfelen en wereldkampioen 1999 Oscar Freire werd onze man. Voordat ik hem eind 2003 definitief voor Rabo contracteerde ging ik bij Minguez te rade, zijn ontdekker en voormalig ploegleider in 1999. Prompt werd Freire in 2004 wereldkampioen. Valverde fietste vanaf 2005 voor het Spaanse team van Eusebio Unzué (63; Movistar), waarbij ik in 1983 ook had kunnen tekenen. Ik koos echter voor TI-Raleigh. Valverde pakte vóór dit weekend zes podiumplaatsen in WK’s, moest ondergaan dat landgenoten Astarloa (2003) en Freire (2004) de regenboogtrui pakten en Sanchez Olympisch goud (2008).
Afgelopen weekend zat ik op het puntje van mijn stoel. Ik duimde natuurlijk voor Tom maar gunde het Valverde. Een renner van de oude stempel, ondertussen 38, koerst het hele seizoen, neemt altijd zijn verantwoordelijkheid, een voorbeeldig prof. Eindelijk pakte hij de trui waarop hij al ruim anderhalf decennium joeg. De tranen en feestelijkheden spraken boekdelen, het raakte me.
Het telefoonnummer van de ondertussen 69-jarige Javier Minguez bleek vele synchronisaties van mobiele besturingssystemen te hebben overleefd. Ik stuurde hem maandag een felicitatie en kreeg onmiddellijk reacties, steeds opgeleukt met vele smileys en opgestoken duimen. Hij gaf ook aan dat er veel veranderd was, ‘cyclismo moderno’. Ik reageerde met ‘krijgers blijven altijd krijgers’. In Spanje in ieder geval wel.
Theo de Rooij
