De wikkel van dit snoepmerk verhulde in de zestiger jaren een knalroze, mierzoet stukje kauwgom waarmee ik verstikkend grote bellen kon blazen. Soms bereikte de ballon een omvang van meer dan tien centimeter, klapte uit elkaar en bedekte het grootste gedeelte van mijn gezicht. Naarmate ik de kauwgom langer geknauwd had werd het kleefvermogen groter en kon ik met veel moeite de resten uit oogwimpers en wenkbrauwen verwijderen. Gebeurde dat onverhoopt in de schoolklas dan leverde dat een venijnig pijnlijk standje van de meester op. Hoogtepunt van de smaak-kauw-klapsensatie was het aflikken en op de huid afdrukken van het bijgevoegde tattooplakplaatje. Bijvoorbeeld in de vorm van de kop van een zeerover. Selectief wassen leverde enkele dagen stoer indruk maken op de klasgenootjes op.
Tijdens de eerste twee decennia van mijn wielerloopbaan was het wielerpeloton een conservatief bolwerk van gesoigneerde renners. Glad geschoren benen en kinnen, netjes gekapte hoofden, hooguit een hip brilletje. Jan Raas en Gerrie Knetemann maakten ooit de blits met getinte brillenglazen omringd door gaatjes. Trendsetter Henk Lubberding was de eerste renner met een modieuze haarband rond zijn wapperende manen. Hij was ook een van de eersten die de mouwtjes van zijn koerstrui knipte en zonder sokken rondreed. Het paste bij hem, de ijdeltuit. Patserij was hem echter vreemd. Wielrenners hadden simpelweg geen tijd en energie om zich al te zeer met narcistische activiteiten bezig te houden. En een deel van het wielerseizoen reden wij overdekt met stof, vuil of modder in het rond. Snobisme was in dergelijke omstandigheden zinloos.
Een beetje voetbalelftal loopt er tegenwoordig bij als een Zuid-Amerikaans kartel, voor het leven tattoogetakeld door een Bazooka Joe vuurpeloton. In het wielerpeloton hebben sikken, baarden, snorren en ook piercings hun intrede gedaan. De sporen van naaldverfinjecties op rennerslichamen zijn echter veel minder uitbundig dan de soms op Perzische tapijten lijkende voetballijven.
Waarentegen renners en voetballers streng gebonden zijn aan kleding- en reclameregels, biedt de tennissport de beoefenaren de vrijheid zich uitbundig uit te dossen. Ik kan onmogelijk warm lopen voor de als een Chinese sex doll XL gestoffeerde Venus Williams. De combinatie met het over de tenniscourt galmende gesteun is deze heer-op-leeftijd eenvoudigweg teveel.
Ik vraag mij af hoe duurzaam rennerstattoo’s zullen blijken te zijn. Lijkt mij dat een beetje tatoeage een glijpartij op het blote vlees, aan tachtig kilometer per uur over gesmolten asfalt, niet zal overleven. Tip voor mijn gewaardeerde oud-collega en producent van Sportbalm sportverzorgingsproducten Rob Harmeling. Stop bij je premium massageolie smeer- en waterproof Rocketbomb Rob tattoo plakplakkaten. Kunnen je renners na een fikse schuiver gewoon een nieuwe plakken.
Theo de Rooij
