Wat FC Twente verleden week niet lukte, flikte Lelystad 4 wel. De dubbel is binnen en dat mag gerust een fantastische prestatie worden genoemd. Veruit het oudste elftal in de competitie; slechts twee maal verloren en één keer gelijk. Verleden week werd de beker gepakt door SDVB 9 te verslaan, niet zonder moeite, maar zo gaan nu eenmaal Cupfinales.
Afgelopen dinsdag pakten we de titel; voor het eerst in de clubhistorie van SV Lelystad’ 67 wist een elftal kampioen te worden en de beker te winnen. Trots… dat is het goede woord. Trots op mijn teammakkers, op de begeleiding en op onze hondstrouwe supporters, die elke week in groten getale langs de lijn stonden om ons te steunen.
Wie in mijn ogen de speler van het jaar was? Moeilijk, want bijna iedereen komt voor deze titel in aanmerking. De man van glas, Mark, onze topscorer met een doelpunt of 35. Onze druistige benjamin Bartje, een plaag voor elke tegenstander. Of good old Alex (51 jaar), met een lichaam als een jonge god en nog net zo fanatiek als vroeger. Onze linksback Hans, die een goed seizoen draaide, alhoewel hij ook vaak voor onrust zorgde negen van de tien keer de lange bal. Keepertje Daan, die zich fantastisch herstelde na een zenuwachtige opening van het jaar. Sander, onze stopper-spil en rots in de branding. Ted, die er weer lustig op los kapte en draaide of Ramon, met zijn rushes langs de lijn. Micha en Marco, de nieuwelingen die net als Daan kampten met aanpassingsmoeilijkheden, maar in sommige wedstrijden heel belangrijk waren.
Sietze (De Keuvelaar ) die zijn doelpuntjes weer mee pikte (winnende treffer in kampioensduel ) of Gerard (De Knoest), die zich ondanks de hevige kritiek van zijn teammaten uitstekend staande hield. Kickie, die in de wedstrijden die hij speelde (thuis, aan uitduels doet Kick niet) een veldheer bleek te zijn. Dick, Pjotr en Wim speelden te weinig partijen om in aanmerking te komen voor het predicaat speler van het jaar.
Zelf heb ik een aardig seizoen gedraaid, lang topfit geweest, maar in de cruciale wedstrijden weer eens geblesseerd . Te weinig gescoord ook en daarom sta ik niet eens in de top 5. Toch is er maar één man die de titel kan krijgen en dat is mijn ogen Dave. Onze bikkel op het middenveld die, als de nood hoog is, ook in de spits uit de voeten kan. Tackelend, beukend en ook regelmatig scorend, zoals de twee o zo belangrijke treffers op het Schouw bij aartsrivaal Unicum. Dave, die in een maand of twee 8 kilo is kwijtgeraakt door het wondermiddel Sep en zijn ijzeren karakter.
Hij bleek het hele jaar een constante factor en zorgde tevens voor de mooiste actie van het seizoen. Hij lag in de wedstrijd tegen SDCP, na een schermutseling, spartelend in een houdgreep bij een hele grote Puttenaar. Een prachtig grondgevecht waarbij onze speler van het jaar blauw aanliep, moest aftikken en met een gele kaart heel goed weg kwam. Onze Anton Geesink heeft dus ook het mooiste moment van het seizoen op zijn naam staan… Dave is dus in alle facetten speler van het jaar geworden bij Lelystad 4, een dik verdiende pluim voor hem is op zijn plaats…
Hallo Michel,
Een goede, leuke samenvatting van het afgelopen seizoen. Zo hoort een teammanager zijn verhaal te publiceren zonder iemand tekort te doen.
Prima gedaan!!
De trouwe supporters.
De stukjes van Boerebach zijn sowieso prettig leesbaar, leuk geschreven en nooit negatief naar andere mensen toe.
Daar kan zo’n Jan Medendorp nog eens een voorbeeld aan nemen.