De serieuze sporter denkt in schema’s: wanneer met welke intensiteit getraind moet worden, op welk moment dit alles tot een piek in prestaties leidt, waar ergens op de tijdlijn rust of training aan de orde is. Techniek: boeken over volgeschreven, data geanalyseerd, wetenschappers op gepromoveerd. Wachten. Wacht even: wàchten? Hoezo? Wat wordt ermee bedoeld? Waarop wachten? De bus, trein of afspraak?
U wacht op een antwoord, waaruit reeds blijkt dat wachten irritant is. Maar wachten in de sport? Nou en of. Ach! Als ik de uren kan terughalen die ik in startvakken heb doorgebracht, wachtend op het verlossende startschot, tot ik mocht springen, op de juryuitslag na de competitie, tot de rest ook klaar was om af te reizen naar de atletiekbaan, tot die eikel in baan drie eindelijk zijn trainingspak uit had, bij het ophalen van het startnummer, in de rij bij de toiletten… Alles optellend heb ik járen doorgebracht op één been, wiebelend op twee, steeds een blik werpend op het horloge, rillend in sportkleding die niet bedoeld was om stil te staan.
Kortom, wie sport, leert wachten. Maar soms kan zelfs de meest geduldige sporter gillend gek worden. De grootste uitdaging op dat gebied is namelijk de afspraak met iemand die thuis iets bij jou komt installeren. De installateur is altijd man en heeft een schokkende afwezigheid van enig besef van tijd. Dit merkwaardige wezen komt om mysterieuze redenen “ergens tussen 07.30 en 13.30 uur”. Terwijl er in dit tijdsgewricht transporteurs van pakketjes zo ongeveer op de minuut nauwkeurig kunnen voorspellen wanneer zij de vinger op je deurbel drukken, weet de installateur noch de geheimzinnige types die deze figuur de straat opsturen, zelfs bij benadering te zeggen wanneer die techneut voor je deur staat. Blijkbaar is het moment afhankelijk van zijn humeur of gaat hij eerst zijn familie en kennissen helpen voordat hij er maar over peinst bij jou zijn werkzaamheden aan te vangen.
Aldus ben je gedwongen uiterst vroeg uit je nest te komen, in mijn geval omdat de Onbekende Installateur een zogenaamde slimme elektriciteits- en gasmeter kwam aanleggen. In het duister zag ik de minuten wegtikken, bij het lichter worden kropen de uren voorbij, na dvd’s met alle afleveringen van The Lord of the Rings was het 13.30 uur en ging de bel. Dankzij een slapend been kroop ik naar de voordeur, deed open en zag een reus in grijze overall en met een enorme gele kunststof soort van gereedschapskist in zijn knuist de deuropening vullen.
Hij heeft twee uur lang zitten rommelen in onze meterkast, schakelde achtereenvolgens de elektriciteit en het gas uit en vroeg om een sloot koffie. Hij bezocht ons toilet, dat hij blijkbaar ook uitvoerig bestudeerd heeft. De stank is dagenlang blijven hangen.
Al worden wij qua nutsvoorzieningen teruggeworpen tot in het stenen tijdperk: geen installateur zal ooit nog onze huishouding betreden.
Erik Endlich
