Als iemand mij belt met het voorstel op vrijdagmorgen een afspraak te plannen, zeg ik vrijwel altijd dat mij dit niet uitkomt en vertel ook graag waarom dit het geval is. Met heel veel genoegen zeg ik dan: ‘Sorry, vrijdagmorgen kan ik niet, want dan moet ik voetballen.’ De stilte die dan vrijwel altijd volgt, geeft mij iedere keer weer een heel goed gevoel.
Nog mooier is het als in een persoonlijk gesprek mijn gesprekspartner de agenda trekt en de vrijdagmorgen ter sprake komt. Dan volgt er, nadat ik heb aangegeven dat ik dan niet kan omdat ik moet voetballen, de gebruikelijke stilte, maar geniet ik extra van het gezicht dat de andere persoon trekt. Je ziet hem of haar denken: heb ik dat nu goed gehoord? Ondertussen zie ik dat men mij van top tot teen bekijkt en dan slaat vaak de verwarring toe. Ik ben namelijk zeker niet echt atletisch gebouwd, mijn leeftijd is mij ook wel aan te zien, dus nee een sporter, laat staan een voetballer, zien maar heel weinig mensen in mij Ik kan mij dit overigens heel goed voorstellen en neem dat dan ook niemand kwalijk.
Toch voetbal ik op vrijdagmorgen, althans als het niet te koud is of te hard regent, want het moet wel leuk blijven. Ik voetbal bij de Old Stars Twenterand en we voetballen volgens de regels van het Walking Football. Echt wandelen kun je dit niet noemen en hoewel ik persoonlijk nog nooit ben afgefloten, omdat ik te hard heb gelopen, word je er wel degelijk behoorlijk moe van. We trainen iedere vrijdagmorgen met een mooie groep oud-voetballers, waaraan je bij een groot aantal nog altijd kunt zien dat ze op een heel redelijk niveau hebben gevoetbald. Ondertussen zijn ze wel wat strammer en minder flitsend dan vroeger, maar nog steeds fanatiek en het schelden op de scheidsrechter verleert men kennelijk nooit.
Aan mij is overigens überhaupt niet te zien dat ik ooit gevoetbald heb, maar dat drukt de pret niet en ook mijn medespelers malen daar niet om. Tenslotte gaat het om het plezier, de sociale contacten en bewegen schijnt goed voor je te zijn.
Afgelopen vrijdagochtend beleefde ik een hoogtepunt in mijn verlate voetbalcarrière. In de vierweekse onderlinge competitie met steeds wisselende teams behaalde ik de voor mijn kwaliteiten ongekende hoeveelheid van tien van de maximaal te behalen twaalf punten. Ex-aequo een eerste plek en zo trots als een pauw natuurlijk en een heel goed gevoel.
Ik vertel thuis nooit zo heel veel over de trainingen, maar dat was afgelopen vrijdag heel anders. Als de mail met de onderlinge stand binnenkomt, print ik deze uit en ik zal deze een mooi plekje geven. Zo vaak gaat dit namelijk niet meer gebeuren. Vraag niet hoe dit kan, maar geniet ervan, zeg ik wel vaker. Walking Football wordt steeds populairder en ik begrijp wel waarom. Je kunt echter niet zomaar lid worden van de Old Stars, je hoeft weliswaar niet proef te spelen, maar het is ook niet zo dat iedereen zo maar lid kan worden. Je moet namelijk zestigplusser zijn en wat dat betreft heb ik inmiddels al meer dan elf jaar ervaring en dat is zeker af te zien aan mijn spel. Je hoort toch ook niet voor niets dat voetbalteams ervaren krachten goed kunnen gebruiken?
Volgende week vrijdag de laatste training van 2018 en dan begint ook bij ons de winterstop, maar 4 januari 2019 is de eerste training van het nieuwe jaar alweer. Dat moet bij mij ook wel, want als de winterstop langer duurt heb ik de rest van het seizoen nodig om überhaupt weer een beetje te kunnen wandelen. Voetbal blijft een mooi spelletjes en via Walking Football kun je er een leven lang van blijven genieten.
Chris Walraven
Hallo Chris,
een reactie van een speler van FC Groningen Oldstars.
Wat een prachtig verhaal.
Zo herkenbaar.
ik kwam het tegen op facebook.
Ik ga het delen.
Hartelijke groet, uit Groningen,
Ben Ottens