De keuze voor een teamsport of individuele sportbeoefening is, denk ik, een kwestie van genen. Wie een sterke hang heeft naar ouwehoeren in collectief verband, zal als kind niet snel voor het sporten in je uppie kiezen. Jazeker, de keuze die ouders voor hun kind maken is vaak bepalend, maar dat zegt vanzelfsprekend net zoveel over diezelfde genen. Ik kom uit een atletieknest. In clubverband naar een wedstrijd gaan werd zeker als ‘gezellig’ ervaren, maar daarmee waren de grenzen van het bij elkaar zijn wel bereikt. En was het ieder voor zich.
Dat heeft een evident nadeel als het om een atletiektrainer gaat die onzedelijk met zijn tengels aan atleten zit, zoals onlangs bleek. Het mag dan verwondering wekken dat dit zo lang kon voortduren – bij mij in ieder geval wel – individualisten gaan niet snel naar anderen om hun leed te delen. Wie in teamsporten aan het betasten slaat, is volgens mij beduidend sneller het haasje. Maar dit terzijde.
Ik mag graag in volstrekte afzondering trainen. Gefocust op het eigen presteren, zonder bemoeiallen die roepen hoe het beter kan. Zo combineer ik het uitlaten van de honden met hardlopen. De Welsh Corgi’s die mij vergezellen zijn echter nogal eigenwijze beesten, die naar eigen goeddunken nader kennis maken met andere honden en ook baasjes. Dat komt een voortvarende training niet ten goede. Want vergis u niet, dit laag gestelde ras met de minipootjes is gefokt om in het ruige landschap van Wales de koeien bij elkaar te houden. Dus heeft dit ras geen moeite met aanzienlijke afstanden.
Niettemin is het geen sinecure om de dieren, die mij enthousiast maar onaangelijnd begeleiden, langs andere honden en in de wei lopend vee te loodsen. Om van loopse teven, die de hobby zijn van de reu van ons duo, maar te zwijgen. Ik hol met een riem in de hand, die ik soms nodig heb om met name de reu van een plaats des onheils te slepen.
Maar soms zit het onwaarschijnlijk mee. Dan blijft mij een spitsroede lopen langs agressieve of tochtige honden bespaard, zijn er geen chagrijnige leden van wat ik de aanlijnpolitie noem en hoef ik mij niet te storen aan de e-bike-bejaarden, die uit het niets verschijnen en hond en mij bijkans van de sokken rijden.
Afgelopen zondag was zo’n dag. Ik kwam letterlijk geen hond, maar ook geen mens, tegen. Het was nota bene midden op de dag: tegen twaalf uur ging ik op weg. Het regende. Dan doet zich het merkwaardige fenomeen voor, dat hondenbezitters thuisblijven. Niet-hondenbezitters ook trouwens. Wat doen die bazen nu met hun hondjes? – vraag ik mij in verwondering af. In de tuin of op het balkon laten ontlasten? Want het regenende de hele dag.
Heerlijk. Alsof er een bom was gevallen of epidemie uitgebroken. Kijk, zo’n loner ben ik dus.
Erik Endlich
