Nog even terug naar zaterdagavond, Heracles-Ajax 1-0. Dat was weer zo typisch Heracles. En ik wist het van tevoren. Ja, heel af en toe is het moeilijk bescheiden te blijven. Want misschien weet je nog wat ik vorige week op deze plek schreef.
Laat datzelfde Ajax nou aanstaande zaterdag naar Almelo komen voor de return. Vertel Wormuth dat de ploeg van streekgenoot Erik ten Hag een hekel heeft aan kunstgras en aan uitwedstrijden in de provincie, waar het ook nog eens een paar graden kouder is dan in de hoofdstad. Gezien de resultaten van de laatste maanden durf ik het haast niet op te tikken, maar ik denk dat Heracles voor een stuntje gaat zorgen. Nogmaals 1-1?
Dat schreef ik. Het werd zelfs geen 1-1, maar een driepunter. Ik kom al zolang bij Heracles dat ik weet hoe de zwartwitten af en toe een enorme stunt uithalen. Voor een neutrale toeschouwer is dat prettig, maar voor de eigen aanhang is dat het summum. Ik kan legio voorbeelden noemen. De vaste volgers van Heracles weten ze zelf nog wel. PSV dat twee seizoenen geleden in Almelo verloor, Ajax dat er vorig seizoen bij de seizoensstart ook al op de koffie kwam, terwijl Heracles daarna aan de volgende seizoensstart in Amsterdam een verdienstelijke 1-1 overhield. De derde club van de grote drie hoef ik niet te noemen, Feyenoord heeft het bijna elke jaargang moeilijk in het stadion dat binnenkort van naam verandert.
Nog even een nieuwe ervaring voor mij. Na afloop kwam eerst trainer Frank Wormuth zijn analyse geven van de wedstrijd. ‘We wilden de mensen ein tolles Spiel bieden’, zei hij. De Duitser had gezien dat de elf hoofden van zijn ploeg vrij waren. Dat waren ze zeker. Ze gingen los, ze gingen onverschrokken met een sterke moraal en zeer gefocust los op de machteloze Amsterdamse sterren. Dat deden ze. Hoe vrij in zijn hoofd was Kuwas. Wat een prachtspeler is dat (zo nu en dan) toch. Zo lekker was die man aan het ballen. Hij was veel beter dan menige Ajacied. Wel jammer van die penalty.
Ik dwaal af. Wormuth vertrok weer en een kwartier later kwam de aangeslagen Erik ten Hag naar de perskamer, de beklagenswaardige trainer die door de grote jongens van zijn team in de steek gelaten was.
Dus de trainers kwamen niet meer tegelijk hun zegje doen. Anders zou Wormuth er maar voor spek en bonen bijgezeten hebben, was de uitleg. Natuurlijk was de pers vooral benieuwd naar de mening van Ten Hag, maar we hebben de afgelopen dagen ook gelezen en in allerlei praatprogramma’s kunnen horen hoeveel respect de media hadden voor de spelopvatting van Heracles. Ik vond deze opzet het niks. Zet beide trainers toch tegelijk achter de tafel.
Tot slot, Heracles kan zevende worden, of negende, dertiende voor mijn part. Als ze af en toe maar stunten. Heerlijk is dat. Het is een rol die de zwartwitten op het lijf gegoten is. Ze zullen het nog wel een paar keer doen en tussendoor zullen ze ook weer zo een enkele keer onnodig punten verspelen na matige optredens. Komend weekeind bijvoorbeeld kan de thuiswedstrijd tegen Fortuna zomaar een zwaar potje worden dat ternauwernood nog een driepunter oplevert. Of zou Heracles nog in de flow van afgelopen zaterdag zitten?
Het verbaast mij al jaren, deze persconferenties na de een wedstrijd. Laten de trainers aub weg blijven. Ze doen hun verhaaltje na de wedstrijden en de aanwezige journalisten hebben bijna nooit wat te vragen. Ik begreep van ingewijden binnen Heracles dat Wormuth zich daarover verbaast heeft sinds hij in Nederland werkt. Wat is dat met de journalisten, bang dat een ander met zijn of haar vraag op de loop gaat, en stellen ze hun vragen liever off the record? Jij zal vast wel het antwoord weten Gijs.
En natuurlijk werd Ten Hag even ‘apart’ genomen. De landelijke media zit al weer aan zijn stoelpoten te zagen en daarbij zal De Telegraaf het voortouw nemen. Die Valentijn Driessen zat zaterdagavond waarschijnlijk weer likkebaardend achter zijn laptopje zijn verhaaltje te schrijven.
Er wordt bijna nooit een vraag of kritische opmerking geplaatst. Ik in de businesse ruimte vaak ee