Wat is een sportvereniging eigenlijk? Ik geloof dat veel sporters het zal jeuken en nimmer stilstaan bij deze schijnbaar onnodige vraag. Zo niet binnen onze vereniging. Eigenlijk is het meer een vriendenverbond, een kameraadschappelijk gebeuren, een warm bad. Iedereen staat klaar om de ander het sporten mogelijk te maken: we hebben een schoonmaakploeg, kantinemedewerkers, jury.
Deze personen komen allemaal samen tijdens de jaarlijkse Algemene Ledenvergadering. Leuk om iedereen eens bij elkaar te zien: een feestje.
Vanzelf was er ook dit jaar een enkele noot te kraken. Bij aanvang, toen de aanwezigen nog wat agendapunten mochten indienen, bleek dat er ontevreden trainers waren. Ik niet hoor. Er was wat gemor over de geringe hoogte van de trainersvergoeding. Verder waren er wat puntjes over niet betalende kantinebezoekers en de schoonmaakploeg had wat klachtjes over verstopte wc’s en smerige kleedkamers. Volgens deze nuttige lieden zaten de putjes van de douches dicht vanwege haren. Wat goed dat iedereen zijn ei kwijt kon.
Enfin, bij het bespreken van het eerste punt, dus die declaraties, bleek dat de jeugdtrainers maandelijks een knappe bonus incasseerden, wat mij tot de bescheiden opmerking bracht dat ik, als trainer van de senioren, toch ook wel recht had op een beetje meer. Waarop de jeugdtrainers iets mompelden over wie de jeugd heeft en toekomst en zo, wat mij weer deed repliceren dat zij maar net kwamen kijken, die snotneuzen. Want ik werd een beetje link. Een beetje maar. Die puistige jongeren begonnen knap irritant over hun zogenaamde frisse kijk op trainingen te oreren, waardoor ik met wat luidere stem vertelde over al die bijspijkercursussen die ik had gevolgd en…
Niet dat ik gehoord werd, want de kantineploeg probeerde het bestuur er schreeuwend van te overtuigen dat de barkrukken aan vervanging toe waren, waarop de penningmeester rood aanliep en wat ongearticuleerd – hij is van de boer – begon te krijsen, wat normaal impact zou hebben ware het niet dat een lid van die schoonmaaklui over de klapstoeltjes naar een Gewoon Lid liep (het zou een gekende smeerkees zijn) en deze meneer een zodanig harde duw gaf, dat het Lid van zijn stoel viel en op de schoot van een mevrouw terechtkwam, die zojuist als één van twee kascommissieleden de penningmeester had gederangeerd. Het mens kon ijzingwekkend gillen. Ondertussen begon een jeugdtrainer, een opgewonden manneke, met een vinger op mijn borst te prikken om zijn standpunt – jeugdtrainers weten meer van moderne trainingsmethoden dan wij, ouderen – kracht bij te zetten. Dat moet je niet doen, ongevraagd aan mij zitten. De flapdrol zweefde kort daarop richting garderobe, waar hij al vallend de meeste jassen meenam. Een kleerkast annex kogelstoter kon dat niet waarderen en haalde uit.
Het werd een janboel. De inboedel bleek rijp voor de sloop. Je kunt veel zeggen, maar onze club staat midden in de maatschappij en gaat dus mee met de verruwing in de sport.
Erik Endlich
