Je kunt er over twisten: bij welke sport zie je het meest van je omgeving? Zeker is wel dat bijvoorbeeld autocoureurs, zwemmers en biljarters een tamelijk beperkt besef hebben van wat er allemaal in toeristische zin te beleven valt. Bij wielrenners is dat al anders. Wie de uitzendingen van de Giro en de Tour de France meemaakt, ziet dikwijls verbluffend mooie plaatjes van pittoreske dorpjes, dramatisch ruige hooggebergten en imposante kastelen. Maar het had net zo goed de Sahara kunnen zijn. Zie de verbeten bekkies van renners, die de concurrentie in het oog houden, of zodanig dicht in het peloton rijden dat zij slechts zicht hebben op enorme billen en zwoegende, heen en weer dansende lijven. Wie dan belangstellend om zich heen kijkt en de geneugten van een fraai landschap op zich in laat werken, zal tegen het asfalt kwakken en –tig coureurs over zich heen zien duikelen.
Het apparaat waar de dames en heren renners mede hun snelheid aan te danken hebben, is nou ook niet echt gemaakt voor een zekere mate van omgevingsbewustzijn. Wie onder in de beugels hangt, ziet asfalt onder zijn voortube voorbij razen en monstert middels een blik naar achteren of het peloton nadert. Daar blijft het meestal bij. Een fraaie bergrug wordt niet zelden vervloekt door de slaven van de weg.
Bij hardlopen ligt dat anders: dankzij de natuurlijke, opgerichte houding van een loper houdt deze volledig contact met zijn omgeving. Daarbij raast het landschap niet als een malle voorbij, maar zijn er meer dan genoeg momenten om een goede indruk van het natuurschoon of de historische stad op te doen. Meer aansporing om de fiets te laten staan en de op één na oudste beweging van de wereld te maken, kan ik u niet geven.
Toch gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat er nog één sport is die de beoefenaar nog meer voldoening zal geven als het gaat om de impact van omgevingsfactoren: de sportvisser.
De sportvisser kijkt namelijk naar een element, waar niets te zien is van wat hij of zij hoopt aan te treffen. De vijver, beek of het kanaal waar men vist, is in beginsel één Groot Mysterie. Je weet niet wat er zwemt, of de fauna daar je dóór heeft, of de vissen er intrappen en je hengel laten buigen. Gaat er zojuist een enorme snoek aan je kunstaas voorbij, ligt het visvolk op de bodem of houden zij zich schuil onder gindse brug? Dat alles is onbekend. Het is giswerk, net als de keuze van aas of imitatievis. Niet zelden staat men er voor joker. Een enkele keer is het bingo.
De conclusie is dus: wie veel wil zien gaat hardlopen, wie – doorgaans – niets wenst mee te maken van het element waar de sport zich afspeelt, werpe een hengel uit.
Ik beoefen beide sporten. Ying en Yang.
Erik Endlich
