René Roord was als voetballer een typisch product van de klassieke Quick ‘20-school: alles op basis van pure techniek en een aanvallende instelling. Hij kwam daarmee niet alleen tot het eerste van FC Twente, maar ook tot een basisplaats in Jong Oranje, waarmee hij in 1983 samen met Marco van Basten, Gerald Vanenburg, Mario Been en John van ‘t Schip op het WK in Mexico door Argentinië in de kwartfinale werd uitgeschakeld. Aan zijn veelbelovende carrière kwam een voortijdig einde toen hij op 9 september 1985 ernstig geblesseerd raakte in een thuiswedstrijd tegen FC Groningen en na een smerige overtreding met een gebroken kuitbeen en gescheurde enkelbanden al na zes minuten het veld moest verlaten. Daarna kwam het nooit meer goed en in 1987 werd hij op 23-jarige leeftijd afgekeurd voor het betaald voetbal.
Wat zal hij dinsdag hebben gegloeid van trots toen zijn dochter Jill heel ver in de blessuretijd, na een draak van een wedstrijd, de 1-0 binnenkopte tegen Nieuw-Zeeland. Haar verhaal is bekend: groot geworden bij FC Twente, via Bayern München terecht gekomen bij Arsenal, maar in Oranje vrijwel altijd de nummer 12. En toen ze eindelijk een keer in de basis stond, vorig jaar november, werd ze geofferd toen Anouk Dekker (ook ex-FC Twente) in de play offs voor het WK-ticket tegen Zwitserland een rode kaart kreeg. Des te zoeter smaakte haar rake kopbal. Lelijk winnen is ook een kwaliteit. Lelijk verliezen is dat niet en dus vraag ik me af hoe serieus we een wedstrijd als USA-Thailand (13-0!) moeten nemen. Maar voorlopig zijn we in Twente onmeunig greuts op Jill. Zaterdag in de basis tegen Kameroen?
Peter Bonder
