De extreem hoge temperaturen van vorige week hebben mij er niet van weerhouden om training te geven. Dat is, zo valt te beluisteren, onverantwoordelijk. Maar ik hou nu eenmaal van extreem. Dat geldt niet zozeer in persoonlijke verhoudingen, etenswaren of vakantiebestemmingen, maar wel voor de omstandigheden waaronder sport kan – of doorgaans: niet kan – worden beoefend.
Vorige week woensdag beleefde Nederland een hitterecord, dat overigens een dag later weer werd verbroken. Maar toen wij die woensdag het tartan betraden, tikte de temperatuur de 38 graden aan. Voor alle duidelijkheid: wij gingen hardlopen en ik gaf dus training. Kan een mens dat aan? Dat hangt.
Je moet natuurlijk de schaduw opzoeken. Die is er bij ons overigens niet, althans: nauwelijks. Aan de achterkant van ons clubgebouw vonden wij een strookje gras van een paar meter lang en breed, dat juist voldoende ruimte gaf om het groepje van een mens of acht wat oefeningen te laten doen. Daarna moesten wij ons noodgedwongen blootstellen aan de koperen ploert en de verzengende hitte.
Ik meen dat dit goed is. In tegenstelling overigens tot al mijn collega hardlooptrainers. Vooreerst, omdat het in dit tijdsgewricht steeds warmer c.q. heter wordt, en het dus maar beter is om de atleet daaraan te gewennen. Je kunt immers niet altijd maar thuis blijven. Voorts heb ik, zij het met enige tegenzin, de atleten telkens de gelegenheid geboden om te stoppen en te drinken. Ten slotte hield ik er, eveneens met denkbeeldig frisse, tegenzin, eerder mee op. Aldus werd mijn doelstelling om mijn hardlopers te harden, enigermate teniet gedaan, maar vooruit: het is soms behelpen. Zelf vond ik, tanig gebouwd en gemaakt voor de woestijn, het allemaal wel meevallen.
Hoewel het thans de nodige verbeeldingskracht kost om sneeuw, hevige koude en ook ijs voor het geestesoog te toveren, ging ik de afgelopen winters ook die uitdaging niet uit de weg. Andere trainers, die watten zijn, klaagden dan al snel over “glad en onverantwoord”, gemakshalve er aan voorbij gaand dat zo een training goed is voor de balans en de coördinatie. Sneeuw is daar bij als mul zand: een ondergrond die tot versterking van het onderstel leidt. De atleten vinden het nog leuk ook. Althans: zij die overeind blijven. Het is ook zoiets als een survival dat hete weer en het ijzig gladde: de talenten versagen niet, de rest zijgt jammerlijk tegen het tartan.
Over hevige regenval, schedel splijtende hagel en vreselijke stormen doe ik verder het zwijgen toe. Nou vooruit: gewoon doorgaan, het is op z’n minst karaktervormend en wie meegaat zal het sportief gezien maar ook in maatschappelijk opzicht nog ver brengen.
Maar hoe zit het met de bliksem? – hoor ik de belangstellende sporter vragen. Dat is, beste belangstellende sporter, andere koek. Dan gooi ik de handdoek in de ring en blaas ik de training af. Maar alleen omdat ik de langste ben.
Erik Endlich
Helemaal mee eens. We moeten ons gaan voorbereiden op het veranderde klimaat. De mens kan zich perfect aanpassen aan verandering. Thuis gaan lopen zitten helpt daar niet bij. Daar wel je iets voor doen…