Eind april 1980 nam ik als 23-jarige IJsboerke neo-prof deel aan een korte Franse etappekoers, de Tour de l’Indre-et-Loire, die ik als vijfde en beste neo afsloot. Achter onder anderen de als tweede geklasseerde Hennie Kuiper. Ik wandelde met mijn Belgische ploegmaat, en eveneens neo-prof, Ronny Claes tussen ochtend- en middagetappe naar een sporthal, waar het peloton spaghetti bolognaise kreeg geserveerd en er op verspochte militaire veldbedjes wat gerust kon worden. ‘Hé’, zei Ronny, ‘jij was toch jarig vandaag?’ Ik was mijn verjaardag glad vergeten. Bijzondere datum, 25 april.
Want op hetzelfde moment werd in Murcia (Spanje) Alejandro Valverde Belmonte geboren, de huidige wereldkampioen op de weg en ondertussen 39 jaar oud. Valverde draait vanaf de start van zijn profloopbaan in 2002 vrijwel onafgebroken mee in de absolute top. Hij heeft vele generaties coureurs zien komen en gaan. Versleten, geschrapt, vertrapt. Dat laatste was hem ook bijna overkomen. Hij heeft de meest ernstige beschuldigingen en valpartijen overleefd. Zijn overlevingsdrang werd ingegeven door liefde voor het fietsen. De kilometerteller interesseert hem weinig, nuttig om achteraf te uit te lezen en leuk voor de sponsor van het apparaatje.
Lang leek het erop dat Valverde een van de laatste exponenten zou worden van een uitstervend ras renners. Contador ging hem enkele jaren geleden voor. Slachtoffers van gemechaniseerde, geautomatiseerde, geprogrammeerde, geïnstrueerde en kapitaalkrachtige modeltreintjes. Voor de start van Tour riep Tourbaas Prudhomme zelfs op metertjes tijdens de koers te verbieden.
De wielerwereld werd dit jaar verrijkt met een viertal jonge, uitzonderlijke toppers. Wout Van Aert en Mathieu van der Poel trokken in februari hun baggerlaarzen uit en vervingen deze onmiddellijk voor smetteloos witte wegschoentjes. Zij trapten de broncodes van de programmeurs van de zolderkamertreintjes op de schroothoop. Pocket Colombiaantje van 22 Egan Bernal deed hetzelfde in de Tour. En de negentienjarige Remco Evenepoel slaat gewoon een paar klassen over en overklast de laatste weken alles en iedereen. Prudhomme’s probleem is al opgelost. En papa Alejandro breidt er nog wel een paar jaartjes aan vast.
Theo de Rooij
Met de ervaringen van de laatste jaren is een stap terug in de tijd nog niet zo gek, voortschrijdend inzicht is van alle dag. We genieten weer als vanouds.
1980 zou het laatste seizoen van Ijsboerke worden , maar dat wist toen nog niemand.Theo De Rooy vulde in de Ronde van Romandië 1980 de prijzenkast van IJsboerke mee aan.Ook wederom de groeten van de 85-jarige weduwe van Fred De Bruyne (Lydie)
Hartelijk dank voor je mooie reactie Ludo. Ik zal mijn Vlaamse roots en leermeesters nooit vergeten