RKC op bezoek bij de FC. ‘Dat zijn drie punten’, zei ik tegen mijn buurman die denkt verstand van voetbal te hebben. ‘RKC. Wat is nou RKC. De nummer 8 van de KK-divisie van vorig seizoen. Ze komen hier bij de kampioen en bovendien hebben ze 0 punten uit twee wedstrijden.’
Buurman: ‘Maar RKC is van oudsher de angstgegner van de FC.’
‘Wat is een angstgegner’, zei ik. Ja, in het verleden was de FC wel eens bang voor RKC. Niet dat het ging om rauwdouwers van een zeldzame strijdzuchtigheid. Nee, dat zeker niet. Maar als ze tegen de FC moesten voetballen, hadden ze ineens de vorm van hun leven. Of hadden ze nog meer geluk dan de inwoners van de Molenbeekweg in Saasveld met hun postcodeloten.
‘Tegenwoordig is RKC toch geen angstgegner meer. Hoe lang hebben ze wel niet kansloos rondgedobberd in de KK-divisie? Flauwe kul’, zei ik. ‘De FC gaat erover heen. Nakamura gaat helemaal los, Aitor is weer de Aitor van een tijdje geleden en Bijen en Schenk steken die paar aanvallers in hun binnenzak.’
‘Weet je nog hoe RKC gepromoveerd is’, vroeg de buurman.
‘Jazeker. Ze scoorden tegen Go Ahead twee keer in blessuretijd. Het werd 5-4. Zoiets vergeet je als liefhebber niet gauw. En tegen Dordrecht werd het vorig seizoen 4-4. Ze houden wel van korfbaluitslagen. Ik was er nog bij in 1991 toen ze thuis met 6-6 gelijk speelden tegen de FC, twee keer Claus Nielsen. Ik denk dat RKC eerder een spektakelclubje is dan een angstgegner.’
Ik fietste naar de Veste en hoopte op een mooie partij die drie punten op zou leveren voor de FC.
‘Het wordt 2-1’, had ik bij vertrek nog even als eindstand geschat. Want een overtuigende, dikke uitslag zag ik er nog niet van komen. Daarvoor is het spel nog te veel los land en te slordig. Maar winnen zou de FC wel, want meer kwaliteit. Ik hield het op 2-1, net als precies tien jaar geleden toen de FC aan de opmars was begonnen naar de landstitel en RKC verdiend verloor door doelpunten van Ruiz (foto) en NKufo. (Ik heb het nog even opgezocht.)
Een paar uur later zat ik hoofdschuddend op de fiets naar huis en dacht ik terug aan het enerverende laatste kwartier van de wedstrijd, waarvan ik dacht dat de FC die vrij gemakkelijk zou winnen. De stand van het tamelijk saaie potje was kort voor tijd echter 1-2. En toen begon het pas. Je kon het haast niet allemaal volgen, zoveel gebeurde er ineens. Een afgekeurde goal, de 2-2 en 3-2 en meteen daarna de 3-3, want de FC hield open huis. Bijna viel nog de 3-4 als de bal van ene Hans Mulder niet tegen de paal was beland.
En waar ik uiteindelijk niet meer uitkwam is de vraag of RKC voortaan weer een angstgegner wordt voor de FC of dat de Waalwijkers vanaf 2019 garant staan voor een wedstrijd vol spektakel.
