‘Vor dreizig Jahre begann deine zweite Zukunft. Unvergesslich! Lieber Gruß, Theo’. Dit berichtje stuurde ik op 9 november, dertig jaar na de val van de Berlijnse Muur, naar de allergrootste DDR-renner ooit: Olaf Ludwig.
Oktober 1989, vlak voor de val, was ik naar een appartement in Valkenburg verhuisd. Net neergestreken kreeg ik een warm welkomstbezoekje van gemeenteraadslid en fanatiek wielerman Jo Römling. Jo woonde iets verderop in een groot huis met zijn vrouw Billa. De twee dochters waren uitgevlogen. De onwaarschijnlijke gebeurtenissen voorafgaand aan de val van de Muur volgde ik ondertussen op de voet.
Diezelfde Muur was in die jaren het versteende symbool van de scheiding tussen oost en west, amateur- en profwielrenners. Als amateur-renner reed ik tien jaar eerder in de DDR Rundfahrt de verzamelde Oost-Duitse keurtroepen tijdens de eerste etappe met een lange solo compleet de vernieling in. Olaf Ludwig maakte het van op enige afstand als piepjong talent mee maar won al een rit. In partijkrant Neues Deutschland staan wij samen in een stukje vermeld. Pas in de vierde etappe kreeg een armada van DDR-renners mij op de knieën en moest ik mijn trui inleveren. Niet zonder slag of stoot. Tsjecho-Slowaken en Polen, die nog een appeltje met de Duitsers te schillen hadden, schoten helaas tevergeefs te hulp.
Olaf groeide uit tot een van de de grote wielertoppers van het Oostblok. Tweevoudig eind- en zevenendertigvoudig etappewinnaar van de iconische Vredeskoers Warschau-Berlijn-Praag. Olympisch Kampioen op de weg in Seoul 1988. In 1989 viel er voor hem als bijna amateur-dertiger niet veel eer meer te behalen. Totdat de Muur viel. Mijn toenmalig Panasonic-ploegleider Peter Post was er als de kippen bij en trok twee Oostblok-toppers aan: de Rus Viatcheslav Ekimov en Olaf Ludwig.
Voor Peter Post was het lastig huisvesting te vinden voor de twee kleppers. Ik dacht aan het grote lege huis van Jo en Billa en stelde hen voor een renner in huis te nemen. Zo werd Olaf eind januari 1990 mijn buurman. Met een paar uur vertraging kwam hij vanuit Gera in Valkenburg aan. De zwaar beladen dakdrager was aan het begin van de reis op de autobaan van zijn roestige Lada gewaaid. Jo ontfermde zich over hem als een pleegvader, regelde allerlei formaliteiten en fungeerde zelfs als verhuisbedrijf. Tijdens mijn laatste profjaar was ik mentor, gids en taalleraar voor Eki en Olaf. Vervolgens was ik 1991 en 1992 Olaf’s ploegleider. Op mijn verjaardag won hij de Amstel Gold Race 1992 en groeide uit tot een zeer succesvol profrenner.
‘Danke Dir, es begann eine verrückte Zeit. Ich denke an unser erstes Kaffee trinken in Deiner Wohnung Ende Januar 1990…’ zo schreef Olaf onder meer in zijn reactie. En: ’Zurück in Gera in meinem Elternhaus. Bin gesund ???? Beste Grüsse Olaf’. De meegestuurde recente foto van Olaf en dit jaar 80 geworden Jo kleurde mijn ziel op.
Theo de Rooij
