Bij Mexico denken de meeste atleten aan Olympische Spelen van 1968: 8,90 meter ver (Bob Beamon), de Fosburyflop – ruglings de lat passeren -, de Afrikaanse lopers die alle nummers vanaf de 1500 meter wonnen, de hand in de handschoen die Amerikaanse atleten op het podium omhoog steken: Black Power. Tot zover het sportieve gedeelte van dit stukje. Want ik zat afgelopen zaterdag letterlijk tot over mijn oren in Mexicaanse sferen. Een uitleg.
Wie tot voor kort een verjaardag bezocht, nam vanzelfsprekend een cadeau mee, feliciteerde de gasvrouw of –heer en zeeg neer op de bank, in een fauteuil of op één van de eettafelstoelen die tussen het standaard ameublement stonden opgesteld. Je sprak wat met bekenden, vage bekenden of volstrekt onbekenden, deed een regelmatige greep in de notenbak of nam van de gepresenteerde kaasblokjes en worst en hief het glas op de jarige.
Dit is allemaal zó jaren negentig en begin 21ste eeuw. Dat wil althans onze dochter ons duidelijk maken. Zij werd afgelopen weekend 30 (aan de leeftijd van je kinderen merk je pas hoe oud je bent) en wij werden reeds een maand daarvoor gemaand ‘in het Mexicaans’te komen. De eega besloot het te houden op iets dat op een tafelkleed met een gat leek, maar een poncho moest voorstellen. Verder heeft zij het mombakkes van iemand die uit Midden-Amerika afkomstig lijkt, dus dit leek te voldoen.
Bij mij ligt het anders. Ik heb de typisch figuur van een uit zijn krachten gegroeide West-Europeaan. Ik vond dus dat alle registers open moesten om mij tot geloofwaardig Mexicaans type te transformeren en besloot een heus pak te bestellen, dat op internet stond omschreven als Mexicaans pak, compleet met sombrero, getiteld: PISTOLERO. Het bestond uit een bruin hemd waarop kruislings patroongordels waren aangebracht, met pantalon en dat dus merkwaardige en uiterst onhandige want veel ruimte innemend hoofddeksel.
De wederhelft vond het onzin om zoveel geld uit te geven voor een verjaardagsfeestje, maar ik was niet te houden en kreeg de uitrusting de volgende dag geleverd in een grote bruine doos.
Het stond geweldig. Ik stak nog een groot mes tussen de gordels en mijn partner grimeerde mij poepbruin en tekende een grote grove snor onder het dopneusje.
Handenwringend vervoegde wij ons bij de voordeur van de jarige Jet en toen wij binnenkwamen riep mijn vrouw “Tadááááá” en ik “Caramba!!”. Dochterlief reageerde blij maar niet uitbundig, en eenmaal binnen bleek waarom. Iedereen binnen was gekleed volgens de Dia de Muertos, of wel de Dag van de Doden. Men had zich met veel witsel en op zwarte kostuums getekende geraamten gekleed als bij het Dodenfeest.
Wij vielen enigszins uit de toon en mijn pantalon bleek van zodanige kwaliteit dat onder de neon feestverlichting mijn gerafelde rode en zeer oude onderbroek pijnlijk duidelijk zichtbaar was.
Ik vind carnaval ook al niks.
Erik Endlich
