In Papendal, bij Arnhem, is het gelijknamige sportcentrum. Het is een enorm complex met fraaie sportfaciliteiten. Daar kwamen wij, hardlooptrainers, bij elkaar voor de jaarlijkse looptrainersdag. Want je kun er punten scoren die weer nodig zijn om je trainerslicentie voor een jaar veilig te stellen.
Het was een massaal gebeuren: 1200 – ja heus – trainers bij elkaar. Geen sport waar men zóveel oefenmeesters op hetzelfde moment in één ruimte kan treffen. Het is tegelijk indrukwekkend en deprimerend. Dat laatste, omdat het instrueren van atleten een zekere dominantie maar ook mondelinge vaardigheid vereist, wat verklaarde waarom het er zo’n enorm kabaal was. Niemand was van zins zijn of haar mond te houden.
Wie zich opgegeven had, diende uit drie workshops te kiezen. Er waren 45 van die korte cursussen. Telkens verbaas ik mij erover: je denkt dat het concept hardlopen wel eens uitgekauwd is, maar men bedenkt telkens weer iets nieuws. Nu was er bijvoorbeeld de Pukka of zoiets, wat neerkomt op een halve dakbox met gewichtjes, die je middels een tuigje over gras, zand en water kon trekken. Vroeger heette dat slavenarbeid en toen er later een hond voor werd geplaatst: dierenmishandeling. Maar tegenwoordig is dat camp.
Verder zijn er allerlei soort van fietsen in de handel, die dankzij een soort van loopbeweging – of iets wat er enigszins op lijkt – vooruitgang boeken, wat er tamelijk ridicuul uitziet. En wie moe is van het trainen en zijn benen rust gunt, kan zijn onderstel in een soort oranjekleurige opblaasbroek stoppen, die de spieren warm en soepel maakt. En waarin je, zo komt het mij voor, onwillekeurig je plas laat lopen.
Wat de fysieke inspanningen betreft, zijn er instructeurs met een Zen-achtige uitstraling die geloven in Tai Chi-hardlopen, rennen terwijl je aan je jeugd denkt, Oefeningen waar je Blij van wordt, voetoefeningen voor gevorderden, hoe je in een Tuigje zit dat Vastzit aan een Horizontale Paal Nuttige Oefeningen kunt doen.
Mijn voorkeur ging uit naar meer aardse zaken als een Andere Warming-Up, Variabele Loopvormen en Sterk makende Grondoefeningen. Die waren leuk, zij het dat ik na laatstgenoemde workshop plotseling in een hevige mate spieren voelde op plekken waar ik niet wist dat deze daar voorkwamen en waardoor ik drie dagen liep alsof ik op de grond iets interessants zag liggen. Nuttig was het zeker, maar het kon nog plezieriger zijn als er niet steeds die haantjes waren die telkens verschrikkelijke dingen riepen als “Ja, maar ik geef ook wel eens een andere oefening, zal ik die even voordoen?”, of “Is dit wel verantwoord eigenlijk, want ik vind van niet”, maar ook het pedante: “Volgens mijn arts mag ik deze oefening niet doen.” Zucht.
Mijn loopgroep is altijd wat angstig wanneer ik van die jaarlijkse sessie terugkom en het geleerde in de praktijk breng. Ik ook, want ik moet het voordoen.
Erik Endlich
