Een van de mooiste kneeteriaanse gezegden in de wielersport is ‘iemands karretje in de poep rijden.’ Oftewel je tegenstanders te slim af zijn. Knap, zeker als de opponent beschikt over een grotere motor dan jij. Deze wielermetaforen zijn voor mij deze weken helaas indringend actueel.
Mijn negentigjarige moeder heeft nooit aan sport gedaan. Haar lichaam is getekend door het harde labeur op het platteland en in de ’s zomers meedogenloos hete kassen. De wervelkolom is veranderd in een versteende kromme tak. Maar tot voor enkele weken fietste zij vrijwel elke dag een half uur tot twintig minuten op haar hometrainer en wandelde vanuit haar kleine, complete aanleunwoning met de rollator door stad en winkelcentrum. Wekelijkse activiteiten in het zorgcentrum, zoals sjoelen en bingo, hielden haar tussen de mensen. Blijkbaar beschikt zij over een grote, sterke motor. Ik heb het van niemand vreemd.
Totdat ruim drie weken geleden de buikloop begon. Ondanks medicatie hield het maar niet op. Bloed- en andere onderzoeken leverden geen mogelijke oorzaak op. Bloeddruk acceptabel, geen uitdroging en andere klachten maar langzaam zagen we het leven uit moeder wegvloeien. Herhaalde doktersbezoeken leverden steeds dezelfde diagnose op: er is vooralsnog geen medische noodzaak om moeder verder te onderzoeken, er is alleen een toenemende zorgbehoefte. Zij werd in feite gestraft voor haar gedisciplineerde gedrag: veel drinken, kleine beetjes verantwoord eten en regelmatig haar medicijnen nemen. De eerste weken kon zij ondanks de ongemakken goed voor zichzelf zorgen en volstaan met de dagelijkse hulp. Maar haar op volle toeren werkende ingewanden putten haar uit. Kilo na kilo ging eraf. De hulpvraag nam toe, haar zorgvuldig onderhouden conditie werd met vele liters stortbakwater weggespoeld.
Begin deze week oordeelde de huisarts dat er nog altijd geen medische noodzaak aanwezig was voor ziekenhuisopname, wel een toegenomen zorgurgentie. En er zou eindelijk ‘op korte termijn’ nader onderzoek worden gedaan naar de oorzaak. De arts zou dit met spoed in gang gaan zetten. Eind van de week zou er een verpleegbed vrijkomen in het aanpalende zorgcentrum. Ik besloot met mijn broer en zus deze week de mantel dagzorg op ons te nemen zodat zij in haar eigen omgeving zou kunnen blijven. Zo kon het gebeuren dat ik dinsdagmorgen eerst mijn kleindochter verschoonde en ’s middags mijn hulpeloze moeder. Machteloos stond zij met haar karretje in de poep voor het toilet, ik trok het weer vlot.
Woensdag informeerden wij bij het ziekenhuis of er al een onderzoek ingepland zou zijn. Op 30 december 09h30 zou zij op consult verwacht worden bij de poli van de internist. Hoezo spoed? In dat geval kunnen we moeders hometrainer, waarmee zij haar motortje zo lang draaiende hield, op Marktplaats zetten.
Theo de Rooij
** Theo, hen maar een antwoord…’DROEVIG’ in dit fijne-mooie Nederland, voor iedereen staan ze klaar ‘behalve’ ONZE OUDJES…. sterkte en bedankt ! (remember >> old bikers never die…they just fade away)
Theo ik schrik hier enorm van. Bellen met het ziekenhuis/arts zeuren overdrijven lijkt me niet nodig het is erg genoeg. Ik wou dat ik iets kon doen. Super machteloos vanaf hier. Leef met jullie mee xxxx