Afgelopen zondag werd het fiets- en mountainbikejaar afgetrapt met de Beemd- en Bergtoer van de Wielervereniging Holten. Vanaf Camping De Holterberg vertrokken zo’n 1.400 mountainbikers voor een van de drie afstanden. Sommigen boordevol gevreten na de feestdagen, de meesten barstend van goede voornemens en ambitie voor het nieuwe jaar.
Ruim anderhalf uur later vernam ik aan de finish dat voor één biker de goede intenties na enkele tientallen meters in de dranghekken waren gesmoord. De ongelukkige man moest worden afgevoerd met een ambulance. Ik realiseerde mij dat het seizoen van de clavicula, oftewel sleutelbeen, ook was aangebroken.
Voor een sportieve fietser is het niet de vraag of deze ooit een van de twee sleutelbenen zal breken, maar eerder wanneer deze zullen kraken. Mij is het in totaal zes keer overkomen. In 1974 gebeurde het op weg van de middelbare school naar huis. Ik reed op een wrak van een sportfiets en probeerde al rijdende, hevig transpirerend, de jas van mijn regenpak uit te trekken. De ketting ontspoorde, viel van het kettingblad en met de handen op de rug was ik volstrekt kansloos. Het kapotte linker sleutelbeen leverde een operatie en een week Militair Hospitaal in Utrecht op. Na het verwijderen van de uitstekende pen hield ik er niets aan over.
De tweede fractuur, rechts, liep ik op 10 januari 1982 op tijdens een barre wintertraining, uitmondend in een schuiver in de afdaling van de Cauberg. De behandelend orthopeed vond een operatie niet nodig maar verbood mij nadrukkelijk zes weken lang alle fietsactiviteiten. Drie weken later vertrok ik met mijn ploeg op trainingskamp om als uitsmijter op 24 februari de eerste koers van het Italiaanse wielerseizoen op mijn naam te schrijven. In de sneeuw. Drie dagen later gaf de orthopeed tijdens een controle groen licht, ik mocht weer fietsen. Ik duwde hem de krantenartikelen van mijn overwinning onder zijn neus en hij viel stil.
In 1983 werd de derde fractuur in België geopereerd (foto) door de destijds vooral in motorsportkringen befaamde orthopedisch chirurg Johan Derweduwen. De dag na de operatie reed ik in mijn eigen auto naar huis. Helaas brak ik hetzelfde sleutelbeen een jaar later weer. IJzer en brokstukken. Mijn redder Dr. Derweduwen bleek twee dagen eerder te zijn overleden. Maar ik vond een vakkundige vervanger in de persoon van Cees-Rein van den Hoogenband. Die ik het ijzerwerk na het seizoen snel liet verwijderen. Na mijn actieve carrière ben ik nog twee keer de balans kwijt geraakt.
Mijn schouders zijn nog strak en mobiel. De armen hangen stevig in de banden. Met het winterse voorjaar, de olijfolie gladde, beschutte afdalingen tijdens koersen en trainingskampen in het verschiet zal menig clavicula het weer zwaar te verduren krijgen. Ik ben er ondertussen achter dat clavicula geen Romeinse keizer was maar een door God aan de wielrenner geschonken kreukelzone.
Theo de Rooij
