Het mag algemeen bekend heten dat met het verstrijken der jaren je inboet op sportieve kwaliteiten. Of anders gezegd: je wordt trager, slapper, stijver. Ook de coördinatie is niet meer je dat. Dit is overigens niet helemaal waar. Wie twaalf is wordt doorgaans ook ouder, maar in dat geval beter. Ik bedoel dus: na je dertigste. Ook dat klopt niet, want na je negentiende of zo begint reeds het degeneratieproces. Je hebt, om maar wat te noemen, als vent op je zeventiende het hoogtepunt qua potentie. Dat stemt verdrietig. Vind ik.
Enfin, deze lijdensweg is wel enigszins te vertragen door domweg te blijven trainen, zij het anders. Vanwege de slijtage en een stapeling van afgestorven cellen die je allemaal mee moet sjouwen kunnen we niet meer dezelfde trainingsarbeid verrichten. Dat moet volgens de inspanningsfysiologen minder zwaar, maar als het kan wel langer. Laten we zeggen: geen 10 kilometer hardlopen, maar een halve dag en dus een 15 kilometer of zo wandelen. Meer tijd, minder belasting.
Vandaar dat ik binnenkort een dag in de week minder ga werken. In plaats van zitten – wat het nieuwe roken wordt genoemd – achter een beeldscherm (of is het nu er vóór?), het vergaderen over niets en praten met collega’s die zelden wat interessants te melden hebben, kan ik straks een ouwelullendag lang aan de trainingsarbeid. Ik verheug mij er nu al op. Wel is het zo, dat nu de eega er lucht van kreeg, een deel van de dag bestaat uit klussen en tuinieren. Dat is niet erg, want dat schijnt nu juist héél gezond te zijn. Het wordt “scharrelen” genoemd en volgens de verouderingsonderzoeker (bestaat dat? Welzeker!) David van Bodegom – lees zijn boek Het geheim van de schildpad – is er niets beter dan dat.
Waar ik het, in alle bescheidenheid, niet mee eens bent. Ik kan mij namelijk niet voorstellen dat activiteiten waar je chagrijnig van wordt, een algemeen gevoel van welzijn dienen.
Ik stel mij voor dat ik in de ochtend als een haas die klussen afwerk, zodat ik de middag nog heb voor het sjouwen met gewichten en medicijnballen en het slaan tegen een bokszak, wat uitstekend is met het oog op het reguleren van de agressie. Dan nog een half uur wat joggen, gevolgd door rek- en strekoefeningen.
Ik had het zojuist met de partner over mijn ouwelullendag, waarop zij riep: ‘Een goed plan! Zo’n dag lijkt mij ook wel wat, ik ga dat ook doen. Gezellig! Kunnen we de middag besteden aan museumbezoek en ’s-avonds een bioscoopje pikken of zo!’
Juist. Dat is ook uh gezellig. Zeker. Rest de vraag hoe het met mijn conditie gaat. Of liever: waar die blijft. Ik vermoed ergens in het verleden. Maar ach, geestelijk welzijn is ook een ding. Zucht.
Erik Endlich
Zo’n huwelijk heb ik ook gehad….