Momenteel ben ik ziek. Dat is in dit tijdsgewricht geen sinecure. Vrienden en collega’s die ik van mijn conditie op de hoogte stel, wensen mij beterschap, maar hebben vervolgens beduidend meer belangstelling voor mijn recente vakanties en tripjes, vragen naar mijn luchtwegen en verbreken dan gehaast het gesprek, alsof ik het veelbesproken virus via telefoonkanalen kan overbrengen.
Ik geloof niet dat Corona zich in mijn fysiek genesteld heeft. Het is weliswaar de diagnose van een leek, maar ook mijn vrouw – nog een stukje leper dan mij – komt eveneens tot de diagnose “griep” slash “kou gevat”. Ik hoest bijvoorbeeld niet. De longen doen nog ongehinderd waar ze voor bestemd zijn, geen kuchje of rocheltje ontsnapt aan mijn lippen. De baas die ik liet weten dat mijn lamlendigheid een vlotte inzet op kantoor verhindert, is normaal iemand die op voorhand haar twijfel laat blijken in de zin dat zij per definitie foul play vermoed. Zo van: je wilt je drukken hè? Nou, ik trap daar niet in mannetje. Even wat strikvragen stellen.
Nu had ik geen last. Sterker: ik moest het goed uitzieken en mij voorlopig niet ten burele laten zien. Dat is dan weer het voordeel van dit economie ontwrichtende virus.
Overigens is de sport de oorzaak van wat de Tukker “gudderig” noemt en wat mij in tamelijk hevige mate tergt: plotselinge rillingen doen mij trillen op bed en bank. Verder gooi ik consequent alles wat mijn maag bereikt eruit: de emmer is nooit ver.
O ja: de sport. Ik breng mijn geliefde atletiekbeoefening niet graag in diskrediet, maar afgelopen woensdag heb in de regen staan te klokken, ter controle van de progressie van mijn atleten. Goed voor het tempogevoel. Enfin, ik stond daar te verregenen en eenmaal in de kantine was ik nog wat trilsterig. Is ook Twents. Niettemin heb ik de volgende dag Unverfroren in mijn mancave aan gewichten gerukt, plankoefeningen gedaan, een boksbal geteisterd. Toen had ik al zoiets van: wat gek. Normaal gaat dat een stuk gemakkelijker, nu was het zwoegen geblazen. Een voorbode.
Toen afgelopen zaterdag. Ik had een tamelijk heftig bosprogramma bedacht met versnellingen heuvelopwaarts. Ik deed mee. Daarna naar huis, waarna definitief de pleuris uitbrak. Nou ja, dat ik mij slecht voelde.
Thans zit ik dus in mijn cocon boeken te lezen waar ik eerder niet aan toe kwam, een hengel op te tuigen voor het nieuwe visseizoen, weer te bed als de boterham met kaas slecht valt, kilo’s afvallen. Dat laatste baart zorgen. Ik ben normaal reeds wat de wederhelft een “gratenpakhuis” noemt en het wordt er aldus niet beter op.
Daarbij is er iets duivels in mij wakker gemaakt. Wie nu belt op een slecht moment, zeurt of anderszins op mijn zenuwen werkt, krijgt van mij een kuchje. Zo nodig een gefingeerde hoestaanval. Het werkt verrassend goed als je op je rust gesteld bent.
Erik Endlich
