Het bestuur van onze atletiekvereniging liet vorige week donderdag weten dat, conform de richtlijnen van het NOC NSF, er in ieder geval tot 1 april geen training mag worden gegeven. Om die reden is onze accommodatie gesloten.
Thuiswerken, zoals de kantooroekaze bij ons luidt, kan ik billijken. Hoestende lieden isoleren is evenmin een probleem. Handen wassen: vooruit dan maar, kwaad kan het nooit. Maar niet meer rennen in de buitenlucht met gelijkgestemden: dat gaat wel héél ver. Wie gehoorzaamt is plotseling veroordeeld is tot rondkeutelen in de eigen woning, waar de conditie even snel achteruit gaat als een marathonloper die voor een denksport kiest: neen! Dat lot wens ik niet te dragen.
Het is een voor de hand liggende conclusie, maar ik was de enige niet. Nu wil het toeval, dat wij om de week in het bos trainen. Dat is vanzelfsprekend geen officiële atletiekaccommodatie, maar een openbare ruimte, zij het met de nodige bomen erin. Via onze bos-app werd dus het plan gesmeed, om elkaar op de gebruikelijke plek te ontmoeten. Niet zoals steeds eens per twee weken, maar wekelijks. Heimelijk, want ons bestuur zou vast zijn zegen niet willen geven aan deze tot mogelijke besmetting aanzettende bijeenkomsten. Overigens kwamen er onverwacht veel atleten opdraven. Blijkbaar voorzag het in een behoefte.
Sterker: in datzelfde bos waren veel meer geheime bijeenkomsten. Waar kerken de kudde liet weten beter thuis te blijven, vonden de jongens en meiden van een Zevende Dag-gelovigen elkaar in het kerkgebouw dat in “ons” bos stond. Een club van atleten van onze zustervereniging uit Enschede was zich óók al aan het uitsloven tussen het struikgewas. Verder waren er lieden bezig de V1-baan te ontsluiten die zich daar sedert de laatste wereldoorlog bevindt. Het was hier drukker dan in de stad.
Maar gezellig was het wel en de hele kliek genoot ook nog eens van het pre-lentezonnetje. We hebben heerlijk getraind en mochten nota bene ook nog eens als eerste groep over die V1-baan lopen. Aldaar hebben wij een historische foto gemaakt. Via geheime kanalen liet ik ook andere loopgroepen van onze vereniging weten wat wij deden, waaronder zich hopelijk geen verraders bevinden die ons bestuur gaan verwittigen.
Ik troost mij met de gedachte – meer is het ook niet – dat wij, als ervaren lopers en gekende trainingsbeesten, in hoge mate bestand zijn tegen welk virus ook. Vooralsnog is dit standpunt nog niet gelogenstraft . Mocht wel de pleuris uitbreken, dan wijs ik fijntjes op de uitzonderingsbepaling die ik vooraf gesteld heb: jullie trainen op eigen risico. Men nam blijmoedig kennis van deze mededeling. Doorgaans word ik niet zeer serieus genomen als trainer.
Om kort te gaan, wij atleten zijn ondergronds gegaan. Het heeft iets weg van een verzetsdaad. Mogelijk krijgt u een anoniem vlugschrift met waar en wanneer te verzamelen. Houdt uw postbus in de gaten!
Erik Endlich
