Vanzelfsprekend sport ik mij een slag in de rondte, zij het met beleid. Dat wil zeggen dat ik zo ongeveer dagelijks train, maar dat persoonlijke hygiëne, huishoudelijke taken en niet in de laatste plaats slaap de beperkende factoren vormen. Ten slotte wil, neen: moet je eens wat anders doen. Vertreden heet dat. Ik vertreed mij dikwijls.
Afgelopen weekend bijvoorbeeld heb ik een bandrecorder gescoord. Dit oeroude audioapparaat, ook wel taperecorder genoemd, is een rechthoekige en rechtopstaande bak van kloeke afmetingen dat is voorzien van plastic cilinders waarop een lang, dun en bruin lint ligt. Dat lint loopt via allerlei vreemde knopjes langs een zogeheten kop, waarna er geluid uit de boxen klinkt. Het is een typisch gevalletje nostalgie. Wie beneden de leeftijd van jong-bejaard zit, weet vermoedelijk niet waarover ik het heb.
Toevallig was ik een aantal jaren geleden gestuit op een cilinder met tape, afkomstig uit de nalatenschap van mijn broer. De achterkant van de doos vermelde de muzikale inhoud van de tape, goed voor ruim anderhalve uur zeventiger jaren-muziek. Men zegt: een zittend gat bedenkt zich wat, aldus begon ik zaterdag te googelen en kwam ik via Marktplaats bij – hoe toevallig – een meneer uit Hengelo die een puntgave Akai taperecorder uit 1978 te koop aanbood. Binnen no time stond ik op gepaste afstand bij die vent aan de deur. Aardige man die Akai-audio opkocht en repareerde. Hij liet mij horen dat het ding werkte, ik kreeg er nog wat banden bij en de koop was rond. Blij keerde ik met het tamelijk zware ding en een stapeltje spoelen huiswaarts. Verwachtingsvol sloot ik de bandrecorder aan, monteerde de spoelen (links met muziek, via allerlei wieltjes naar de rechter spoel) waarna nostalgische muziek uit de boxen zou klinken.
Het werd een drama. De spoelen vielen van de recorder, waardoor tientallen meters bruine band door de woonkamer slingerde. Vervolgens vloekend een uur bezig geweest een en ander handmatig op te spoelen, daarna opnieuw en deze keer draaide alles in een onontwarbare bruine knoop. Uit de boxen klonk een boze brom. De honden vlogen verschrikt onder de bank.
Er volgde een reeks ernstige verwensingen, een wederhelft die de aanschaf van het onding vervloekte, ik die mijzelf pijnigde door tegen het eigen hoofd te slaan, een bandrecorder waarover een banvloek leek te zijn uitgesproken en die met een waanzinnige snelheid maar steeds de tape van de spoel liet vliegen, enfin: een auditief drama van de eerste orde. Ik zou die Hengelose onverlaat eens mores leren.
Edoch, na het vinden van een virtuele handleiding op het internet en de ontdekking dat je de spoelen vast kon zetten door de puntjes in het midden er uit te trekken, kwam het apparaat – net als wij – bij zinnen en klonken er stokoude maar zoete klanken door de boxen.
Het voordeel van sporten is, dat het zo eenvoudig is.
Erik Endlich
