Mijn periode als ploegleider en directeur van de Rabobankploegen levert een bijzondere erfenis op. Enkele maanden voordat ik december 2003 het stokje overnam van toenmalig directeur Jan Raas werd een buitengewoon talentvol Rabobank renner in Canada junioren wereldkampioen op de weg: Kai Reus. Zijn prestatiecurve liep steil omhoog en half 2006 contracteerde ik hem voor het Rabobank profteam.
Tijdens de periode Tour de France van 2007 ontstond voor ons beiden een dramatische knik in onze loopbanen. Kai trainde in de Franse Alpen, ik was tegelijkertijd bezig met het managen van een bijzonder complexe situatie rondom Michael Rasmussen. Op donderdag 12 juli kwam Kai in de afdaling van de Col de l’Iseran zwaar ten val. Nadat hij door een automobilist was gevonden werd hij met ernstig hoofdletsel in een traumahelikopter overgevlogen naar een ziekenhuis in Grenoble.
Zondag 15 juli pakte Rasmussen in Tignes de gele trui, Kai vocht gedurende elf dagen in Grenoble kunstmatig comateus voor zijn leven. Dinsdag 17 juli bezocht ik hem, samen met zijn ouders, zus en toenmalige vriendin. De aanblik van een roerloze Kai, via talloze kabels verbonden aan flikkerende monitoren rondom zijn bed, zal ik nooit vergeten. Ik liet een door de gehele ploeg gesigneerde gele trui achter. We verwerken onze emoties op een sfeerloos terras in schroeiend heet Grenoble. Kai ontwaakte 23 juli uit zijn coma, ik verwijderde 25 juli gele truidrager Rasmussen uit de Tour en stapte een week later op als directeur.
Kai vervolgde na een lange revalidatie zijn loopbaan, als wielrenner en marathonschaatser. Helaas ging dit gepaard met de nodige horten en stoten als gevolg van blessures en ingrijpende levensgebeurtenissen. De comebacks waren steeds spectaculair, zijn ongekende talent en mentale veerkracht vormden de rode draad. Mijn leven nam eveneens een totaal andere wending. We hebben echter altijd contact gehouden en verschillende keren uitgebreid de periode juli 2007 en de gevolgen voor onze levens besproken.
Totdat een gemeenschappelijke vriendschapsrelatie ons weer verenigde. De Rotterdamse ondernemer en wielerfanaat Albert de Jong onderkende Kai’s bijzondere talent. Hij wist in 2018 de student sportmanagement & bedrijfskunde en kortstondig buschauffeur te overtuigen het werelduurrecord aan te gaan vallen. Albert en Kai maakten een plan en formeerden een bijzonder begeleidingsteam, waar ik sinds maart 2019 deel van uitmaak.
Maar ook dit traject verloopt niet zonder blessures en tegenslagen. De coronacrisis slaat een gat in de aanloop naar het alles beslissende voorjaar 2021, als in Zuid Amerika de poging zal moeten plaatsvinden. Geen wedstrijdprogramma, wielerbaan, hoogtestages en teambijeenkomsten. Twee continu aandacht opeisende jonge kinderen thuis, een werkende partner, gedeelde gezinszorg en verantwoordelijkheid. De balans tussen inspanning en rust is tijdelijk danig verstoord.
Grote ambitie resulteert doorgaans in een eenzame, complexe tijdstrijd richting succes. Als Kai over een jaar, op 36-jarige leeftijd, het moeilijkste fysieke gevecht uit zijn leven aangaat beschikt hij over een zekerheid: het is maar een uurtje.
Theo de Rooij
