We bevinden ons momenteel midden in een dramatische overgangsperiode naar een toekomst die zal draaien rondom het nieuwe normaal. Met behulp van apparaten en inventieve programma’s, doorgaans op de vierkante meter uitvoerbaar, houdt de georganiseerde sportwereld zichzelf aan de gang. De nieuwe standaard van anderhalve meter biedt bepaalde sporten de ruimte om gefaseerd de wijde weide op te zoeken. En we blikken met weemoed terug naar het oude normaal.
Luik-Bastenaken-Luik onder erbarmelijke weersomstandigheden verreden. Na 244 kletsnatte, ijskoude kilometers klopte Johan van der Velde de Zwitser Josef Fuchs. Acht minuten later kwam ik met een klein groepje als 21e over de finish. Achter mij harkten nog een viertal renners naar Luik, onder wie Adrie van der Poel. De overige ruim 100 starters hadden het voor gezien gehouden. Het was altijd slecht weer in april, normaal.
’s Avonds probeerde ik mijn uitgeputte lichaam in het hotel bij te tanken, de eetlust was helaas ver te zoeken. De volgende morgen om zes uur ging de wekker. Ontbijten en om zeven uur vertrek uit het hotel met de Capri Sonne-ploeg. Want om half tien startte de Ronde van België in het 160 km. verre Quiévrain met een individuele tijdrit van 15,6 km. Gevolgd door een middagetappe van 186 km. Het allerlaatste beetje energie uit mijn lichaam persend bereikte ik een achtste plaats in de tijdrit. Het verdere programma die week bestond uit etappes tot 232 km. Met als uitsmijter vrijdag een ploegentijdrit van 13 en een etappe van 142 km. Als een opgewarmd lijk heb ik mijzelf door België gesleept. Na de ronde stopte ik van de weeromstuit op weg naar huis met ploegmaat Peter Winnen bij een onvervalst Vlaams frietkot langsheen de grote baan. Een forse schijterij was de opgestoken middelvinger van onze uitgeputte lijven na de vette hap. De ronde verliep sportief gezien abominabel slecht en werd prompt twee jaar niet meer georganiseerd. Niemand maalde daarom, normaal.
Vier jaar later, 1985. Na een Siberische Ronde van Vlaanderen en een hoofdrol in een prehistorische Parijs-Roubaix finishte ik Luik-Bastenaken-Luik een week later als 38e, op drie minuten van winnaar Argentin. Nog geen achtenveertig uur later stond ik 23 april in Valladolid aan de start van de Ronde van Spanje. Om na twintig etappes in Salamanca te finishen met ploegmaat en Twent Gerard Veldscholten. De rest van de Panasonic-ploeg, acht man, was onderweg afgehaakt. Ziek, zwak, gewond en misselijk. Mijn seizoen ging verder met de rondes van Zwitserland en Frankrijk. Normaal toch?
Ik tik mijn stukkie, kijk naar buiten en de zon schijnt weer. Het voorjaar is heet, leeg en saai. Niet normaal.
Theo de Rooij
Complimenten voor dit mooi geschreven stuk. Capri Sonne ploeg vond ik een leuke ploeg. Ik kan me nog goed herinneren dat jij en Peter Winnen voor die ploeg reden. Was ook een succesvolle ploeg.