Zuchten van de Ziel

Geplaatst op 15 mei 2020 door Theo de Rooij   ·   2 Reacties

Een bijdrage leveren aan de Facebookpagina Zuchten van de Ziel van voormalig wielerjournalist Guido Bindels is een extreme vorm van het schrijversdilemma kill your darlings. Herinneringen worden in het brein verankerd door muziek, waar moet ik beginnen en waar eindigt het? Wat is mijn favoriete nummer ooit?

Ik ben van 1957. Mijn muzikale leven begon ergens begin zestiger jaren met The Lonely Bull van Herb Alpert and the Tijuana Brass. Schitterend koper, zomerse klanken, mooie overgangen. Eindeloze zomers in grenzeloos polderlandschap. Als tienjarige geloofde ik nog in Sinterklaas. Het gezin kreeg een koffergrammofoon met dekselspeaker als geschenk van het jaar. Inclusief een single: de koekoekswals. Ik lag ’s avond in bed te luisteren naar het gemartel van mijn ouders die niet onmiddellijk in de gaten hadden dat de stand van de draaiknop op het apparaat overeen moest komen met het getal op het plaatje, in dit geval 45 toeren. Hilarisch, de koekoekswals op 78 toeren, overstemd door het gemopper van mijn moeder en de naald krassend over het plaatje voordat de pick-up steeds opnieuw werd gestart. In het voorjaar van 1968 mocht ik van mijn moeder na lang zeuren een langspeelplaat gaan kopen bij drogisterij Los in Harmelen. Voor negentienguldenvijftig kost ik er eentje van de Beatles. Die viel bij ma bepaald niet in de smaak, ik werd zwaar teleurgesteld teruggestuurd om hem te ruilen. De LP van Heintje met daarop het nummer Mama was een voltreffer.

Maar uiteindelijk werd mijn muzikale smaak bepaald door rock. Op mijn 16e bezat ik een vijftiental langspelers van onder andere Ten Years After, Black Sabbath, Deep Purple, Led Zeppelin en Yes. Totdat de fietsbacil plotseling toesloeg en ik alle guldens bij elkaar moest schrapen om mijn allereerste racefiets te kunnen kopen. Ik verpatste mijn platenverzameling. Maart dit jaar bereikte mij een tweet uit Frankrijk. Zevenenveertig jaar later dook Black Sabbath’s Paranoid op in de platenkast van atletiektrainer Rob Veer.

De cassetterecorder en later Walkman weken tijdens mijn wielerloopbaan nooit van mijn nachtkastje. Tijdens de Vuelta en in Spanje kriebelden Simple Minds en Dire Straits de bloedvaten. Pink Floyd en Allan Parsons vulden de spieren tijdens de Tour, U2 gaf mij Giromoraal.

Maar als ik dan toch één nummer moet kiezen, dan ga ik voor Highway Star, openingsnummer van het Deep Purple album Machine Head. Het prachtig aanzwellende intro, hoge tempo, schitterende gitaarwerk en keybord vibreren in mijn kop. Vol adrenaline en met kippenvel ros ik op mijn splinternieuwe racefiets jong en onbevangen door het vrijwel racefietsloze Utrecht, de ultieme zielzucht. #Ridesolo forever.

Theo de Rooij