Als jongetje van twaalf, dertien jaar ben ik groot geworden met de Duitse televisie. Nederland I had Okkie Trooi, Floris, Pipo de Clown en De Verrekijker, vrolijk aangekondigd door een zwaaiende Hannie Lips. Allemaal leuk en aardig, maar Duitsland, dat was Hier und Heute, Zum Blauen Bock, Wetten Dass, Dalli Dalli, Die Mainzelmännchen en de ARD-Sportschau, gepresenteerd door Ernst Huberty en – later – Heribert Fassbender (‘Guten Abend Allerseits!’).
Het voetbal in de Bundesliga is altijd gebaseerd geweest op aanvallen en die traditie wordt vandaag de dag gelukkig nog steeds in ere gehouden. Johan Derksen zei het maandagavond in Voetbal Inside en voor de verandering was ik het volledig met hem eens: het Duitse voetbal is een lust voor het oog, ook zonder publiek. Borussia Dortmund, Bayern München, RB Leipzig: ze spelen fris van de lever en hun doelsaldo’s zien eruit als de eindrapporten van hoogbegaafde leerlingen.
Maar het mooiste voetbal wordt misschien wel gespeeld door het Bayer Leverkusen van Peter Bosz en Henrie Kruzen, die van hun technisch directeur Rudi Völler kennelijk de goedkeuring hebben dat vol op de aanval spelen af en toe ook wel eens puntverlies kan opleveren. Voor mij is het Duitse voetbal het toppunt van vermaak, al moet je als Schalke-fan en lid van Blau Weiss Enschede wel tegen een stootje kunnen. Wéér een seizoen naar de kloten, Scheisse…
Peter Bonder
