‘Bonjour Théo, je viens avec toi aujourd’hui’, glimlachte de charismatische, oudere dame mij toe. Marie-Odile had het blijkbaar naar haar zin bij mij in de auto, het was de tweede keer dat ik die Tour met haar een dag op pad ging. Comfortabele Fiat, van alle gemakken voorzien en een complete gekoelde lunch met champagne, witte en rode wijn aan boord. De gele sticker op de voorruit verschafte ons vrijwel maximale handelingsvrijheid tijdens de koers.
Marie-Odile was allang uit mijn geheugen verdwenen, totdat ik afgelopen weekend zoon Paul verhuisde. Ergens weggestoken in een berging diepte ik de blauwe jas op die mij in 1995 als chauffeur voor gasten van de Tour de France ter beschikking was gesteld. De Tourorganisatie maakte in het overbruggingsjaar tussen de ploegen van Peter Post en Jan Raas graag gebruik van mijn diensten als zestalig voormalig profrenner en ploegleider. Voor mij was het nuttig en interessant de Tour achter de schermen te kunnen beleven en te ervaren welke geoliede machine schuil ging achter de indrukwekkende facade van de Tour.
Deze week kon ik mijn lieve moedertje van 90 weer bezoeken. Zij herstelt, voor zover nog mogelijk, in een kaal, onpersoonlijk kamertje in een revalidatiecentrum van een klein herseninfarct ruim twee weken geleden. Verbeend, breekbaar en kwetsbaar zit zij anoniem, met een bevuilde plexiglas plaat voor zich, opgesloten in een rolstoel. Ik schat dat zij nog maar en paar procent over heeft van haar oorspronkelijke lichamelijke vitaliteit. Geestelijk leeft zij nog steeds in het heden, maar haar wereld is ook bevolkt met overleden familieleden. ‘Nog nooit zoveel bezoek gehad. En gisteren een half uur op de hometrainer gezeten!’ Langzaam keert zij terug naar haar oorsprong, dapper en gelaten accepteert zij de situatie, het is niet anders. Ik voel me nederig en verdrietig.
Teruggekeerd uit Emmen vond ik het buitengewoon fraaie boek Joop Zoetemelk Ongezien op mijn bureau, gemaakt door onder anderen mijn vriend Jacob Bergsma. Een teletijdmachine bestaat niet, maar dit boek komt er heel dichtbij. Terug naar de oorsprong, is dat ook al met mij aan de gang? Is de lange finale richting rolstoelplexiglas ingezet? Zeker in onze maatschappij en cultuur wordt deze eindsprint vaak al vroeg opgedrongen. Ervaring is lastig, jeugd veelbelovend. Ik begroef mij in het prachtige boek over de Tourzege van Joop en vergat het heden.
De hele wielerwereld kijkt ondertussen uit naar 29 augustus, de datum waarop de koers van de hoop van start zou moeten gaan. Het grootste speeltje van de bijna tachtigjarige Marie-Odile Amaury, eigenaresse van Amaury Sport Organisation (ASO). Oftewel de Tour de France.
Herinneringen aan een jas.
Theo de Rooij
Weer ingetogen, mooi stuk! Zo’n blauwe ASO-jas is nu een collectors-item geworden zeker met je verhaal van mevr. Amaury erbij….Goed herstel toegewenst voor je moeder. Dat jullie nog een tijd van elkaar kunnen genieten!
Dank voor de reactie Rob!