Kan sport saai worden, een routine, neigt het soms naar verdwazing? U mag antwoorden, maar de opgeworpen vraag was retorisch bedoeld. Driewerf ‘ja’ derhalve. Dat is met name zo, nu er vooralsnog geen competitie is. De KNAU, zijnde het orgaan waaronder mijn discipline valt, heeft alle nationale kampioenschappen dit jaar gecanceld. De motor die pieken heet, pruttelt nog slechts want gas geven is, om de metafoor nog wat op te rekken, zinloos. Normaal gesproken zal een beetje serieuze sporter periodiseren. Neem het nummer dat mijn belangstelling heeft: speerwerpen.
In de winter ben je vooral in het krachthonk bezig. Nu wil het geval dat ik in de voormalige kamer van mijn dochter, die inmiddels elders samenhokt, een krachtcentrum ingericht heb. Het in fleurige meisjeskleuren (blij behang, een vrolijke kleedje op de vloer, overal knuffelbeesten) opgetrokken kamertje is waar ik telkens moeizaam mijn motivatie bij elkaar scharrel en mij een breuk til. Het gevaar van krachtwerk is het geestdodende karakter van al te veel herhalingen. Die sla ik dus inmiddels over. Alles één keer doen. Aldus blijf ik nog enigszins gemotiveerd. Daarbij ren ik om de dag een blokje om. Niet te lang, want het gaat ten koste van de explosiviteit.
Goed, de zogeheten wedstrijdperiode A bestaat uit meer technische oefeningen, dus werpen met de speer tot je scheel ziet en de fijne techniek is ingesleten. In die tijdspanne zou ik nou moeten zitten, maar de NK Masters gaat dus niet door, hetgeen killing is voor je motivatie: het besef dringt zich op dat al die trainingsarbeid er even niet toe doet. Het bekende adagium van marathonloper Gerard Nijboer (als ik niet train, doet de concurrentie dat wel) doet mij telkens een gevoel van aversie overwinnen, maar het zijn steeds nipte overwinningen. Het heeft allemaal iets routineus. Vooralsnog kan ik niets met al die inspanningen. Het is als een renpaard op stal, nat vuurwerk, een skiër te Zandvoort, rennen in een tredmolen. Het leidt tot niets.
Zelfs de motivatie dat niet of weinig sporten tot overgewicht leidt, ontbreekt: zodra ik niet sport, blijft mijn geringe gewicht zo goed als gelijk. Tussen enerzijds veel sporten en normale hoeveelheden eten en anderzijds het leven leiden van een gamende bankzitter die vet spul naar binnen werkt dat uit zakken komt: het scheelt bij mij anderhalve kilo. Heus. Ik heb het geprobeerd.
Nu heb ik ook nog eens vakantie, maar het huisje in Frankrijk gaat niet door dus keutelen wij in huiselijke kring. Gezellig en lekker die vrije tijd, maar sportief gezien is het een flatliner. Er zit geen leven meer in. Darten met speren: misschien dat ik daar vrolijk van word. Een draaiende schijf waar iemand aan hangt, ik gooi geblinddoekt met speren. Dat prikkelt mij nog. Wie wil?
Erik Endlich
FOTO: AVVV SISU
