Elke voetballiefhebber met enige kennis van zaken zal erkennen, ook al is hij/zij fan van een andere club, dat het Ajax van de jaren zeventig het beste clubvoetbal ooit in Nederland speelde. Waar de reïncarnatie van JC op aarde rondliep in de Watergraafsmeer, maar goed, dit gaat over Wim Suurbier, want die is dit weekend op 75-jarige leeftijd overleden.
Dat ik destijds fan was van Ajax had trouwens veel te maken met de wedstrijd in maart 1971 thuis tegen Celtic. Ik was twaalf en ging aan de hand van mijn vader en met een bus van de Oad naar Amsterdam. Alleen daarom al. De reis. De verhalen. De zang. De uitslag (3-0). De dronken Schot die in de Oad-bus wilde, maar met zachte hand werd verwijderd. Dat vergeet je niet. Ergens fan van zijn is vaak gegrondvest op toeval, alles is ervaring (met name die uit de prille kindertijd) en deswege onherroepelijk irrationeel, maar goed, als gezegd gaat dit over Wim Suurbier.
Zo ligt het ook met mijn ophemeling van de backs Ruud Krol op links en op rechts Wim Suurbier, over wie dit stukje dus gaat. Dat heeft meer specifiek te maken met een oefenwedstijd van Ajax in Vroomshoop tegen de plaatselijke Boys. Volgens mij was in 1974 op toen nog het MCC-veld, in de zomervakantie, maar dat weet ik niet met zekerheid. Moet ik toch eens aan Joop Elferink, Hans Nieboer of aan één van de Moddejonges vragen.
Krol was in mijn beleving een betere voetbalLer dan Suurbier, maar voor mijn twee jaar jongere broer, die me had gevraagd handtekeningen te verzamelen, regelde ik de krabbels van onder meer Piet Keizer, Ruud Geels en… Wim Suurbier.
Zelf heb ik nooit handtekeningen verzameld, want ik wilde – toen al – vooral schrijven en dus verzamelde ik situaties en uitspraken. Ik interviewde in Vroomshoop de rechtsback van Ajax. Grap. Gril. Gein – met kunnen. Suurbier dus.
Ik genoot ervan. Dat deed ik ook elders, het optekenen van verhalen, en niet alleen van en bij voetbalwedstrijden, ook dorpsfeesten, waarbij ik me meteen de diepte-interviews herinner met Bonnie St. Claire, Nico Haak en de zanger van de Dizzy Man’s Band van wie ik de naam niet meer weet. Ik interviewde op het MCC-veld de lolbroekene rechtsback van Ajax. En dat kwam allemaal in de krant, die ik zelf schreef en zelf stencilde en ook zelf verspreidde. Op het hoogtepunt had ik zeventien abonnees, bij wie ik de ‘krant’ in de bus duwde. Het zal niet mijn beste verhaal zijn geweest, maar wel met Wim Suurbier.
Ik vond trouwens Krol een betere voetballer dan Suurbier, maar Suurbier was makkelijker in de omgang en had kloekmoediger teksten. Al gaat er ook in dit opzicht niets boven de reïncarnatie van JC op aarde, die ik één keer heb geïnterviewd, in de zomer van 1988, op het sportpark Het Lageveld te Wierden, waar de plaatselijke Zwaluwen een jubileumwedstrijd speelden tegen het Barcelona van Johan Cruyff.
Han Pape
FOTO: AFC Ajax
