Onlangs sprak ik met de hoofdredacteur over onder meer doodgaan. Wij zijn beiden niet van de smalltalk, dus het weer, wat bon ton is qua haardracht, wie het ook al weer met wie doet en het kwalijke van hondenpoep: dat alles bleef onbesproken. Overigens zijn er geen signalen dat één van ons binnenkort gaat hemelen, maar dat je van leven het loodje legt: het is evident en wat ons betreft niet direct verontrustend.
Dat berust meen ik in de eerste plaats op het besef, dat hij en ik bepaald niet in de knop gebroken zijn. Vanaf het ontstaan van de mensheid tot pak ‘m beet de eerste eeuw van de industriële revolutie had de mens reeds na ongeveer vijf kruisjes de knollen op. Wie dat haalde, kon voorwaar spreken van een gezegende leeftijd. De hoofdredacteur en ik dieselen daarentegen Unverfroren door, ondanks wat barstjes hier en daar.
Ten tweede is er steeds minder, dat ons nog doet omvallen van verbazing. Niet dat wij in de geest van groots en meeslepend leven reeds alles hebben meegemaakt, maar wij zijn doordrongen van de wetenschap dat veel is afgeleid van basale eigenschappen als ijdelheid, geldzucht en na-ijver. Wat er toe doet in het leven zijn relaties. De rest is bijzaak.
Wellicht vraagt u zich ondertussen af wanneer het sportieve element dit stukje wordt ingefietst, welnu: zo direct. Want dat de dood ons wacht betekent natuurlijk niet, dat het bereiken van dat stadium in een flits bekeken is. Neen, vaak is er sprake van een geestelijke en/of fysieke aftakeling die voorafgaat aan wat in deze dreven zo fraai “de klompen achteruit zetten” wordt genoemd. De voorbeelden zijn, ook in onze familie, legio, zodat er geen reden tot optimisme is.
Wat dat betreft hoop ik op een zeer plotselinge wisseling van het tijdelijke voor het eeuwige, bij voorkeur tijdens de sportbeoefening. Die kans neemt hand over hand toe, bijvoorbeeld omdat ik op onbenullige wijze hardloop èn aan speerwerpen doet. Wat eerstgenoemde inspanning betreft: een harstilstand tijdens het rennen, bij voorkeur onder warme omstandigheden, is verre van denkbeeldig. Maar dat geldt evenzeer voor het speerwerpen. In oktober van dit jaar vinden namelijk de Nederlandse kampioenschappen voor masters plaats. Er zijn deelnemers die stokoud zijn en derhalve behept met een geringere coördinatie, weinig richtinggevoel en bijziendheid. De kans dat ik tijdens de aanloop van dit aantrekkelijke onderdeel wordt geraakt door een inmiddels beginnend dementerende mede-atleet, die dacht dat hij aan de beurt was, kan niet als uiterst onwaarschijnlijk worden bestempeld. Voorbeelden van juryleden die worden doorboord door een speer van een onoplettende atleet, zijn er legio.
Mocht ik kans maken op de eindzege, dan hoop ik dat het noodlot nog even op zich laat wachten. Wat dat betreft zijn het de gladiolen – of de dood.
Erik Endlich
