Wat ben ik blij dat mijn kinderen zijn gaan hockeyen. Stel je voor dat ze turnen hadden gekozen, dan waren ze zeer waarschijnlijk overgeleverd geweest aan een woeste maniak die hen had bespuugd, geschopt en geslagen, uitgescholden en gekleineerd, genegeerd en geïntimideerd, kortom als een beest had behandeld.
Wie de documentaire Athlete A op Netflix heeft gezien, kan erover meepraten hoe een doorgewinterde smeerlap als de Amerikaanse bondsarts Larry Nassar jarenlang tientallen turnsters heeft misbruikt en daarvoor volkomen terecht een levenslange gevangenisstraf kreeg. En wat te denken van Gerrit Beltman, de coach die tot 2010 in dienst was van de gymnastiekbond en onder meer in Almelo actief was. Hij bekende zich in vele opzichten te hebben misdragen tegenover zijn pupillen en betoonde spijt voor zijn wandaden. Sterker nog: hij zou zelfs graag in gesprek gaan met zijn slachtoffers. Waarom, in hemelsnaam? Om ze te vertellen dat hij alleen maar het beste met ze voor had gehad? Dat hij het had gedaan om ze beter te maken? Dat hun ouders er niets van hadden gezegd, terwijl ze het toch geweten hadden kunnen hebben?
Wat dat laatste betreft: als ik de vader van zo’n turnster was geweest, dan was ik de fysieke confrontatie graag aangegaan, met een hockeystick als argument om die ellendige rotzak een lesje te leren. Hoezo: dat mag niet? Mag je iemand die willens en wetens levens van jonge mensen verpest en verwoest dan wel zijn gang laten gaan? Opsluiten dat tuig, spijt is geen excuus.
Peter Bonder
