Sinds ik vrijgezelle buurman Fred overreedde om te gaan hardlopen, is er nauwelijks een fanatieker lange-afstandsloper dan hij. Fred loopt inmiddels niet onverdienstelijk marathons en dus rent hij wekelijks meer kilometers dan ik fiets. Met bijna dezelfde snelheid.
De wederhelft en ik passen op als hij vakantie heeft of voor zijn werk lang weg is. Een kwestie van post uit de bus op de trap, de planten buiten water geven in geval van grote droogte en in algemene zin een oogje in het zeil houden.
Afgelopen augustus was Frank voor de verandering fietsen in zowel Frankrijk als in groepsverband.
Zoals u weet was het niet te harden zo heet afgelopen maand, zodat ik vrijwel dagelijks de gang naar Freds huis maakte, teneinde het smachtende groen van water te voorzien. Nu heeft Fred op mijn aanraden een setje handgewichten gekocht, zodat hij zijn wat slappe core kon oefenen en tevens zijn blubberarmpjes wat steviger kreeg. Ik zag het duo haltertjes in een hoek van de kamer liggen en ik besloot er wat mee te spelen, waarbij ik mij – helaas – voor de aan de muur hangende spiegel posteerde. Of Frank nu crème aan zijn handen doet dan wel dat hij uit hygiënische redenen de handvatten had gereinigd met zeep, één haltertje glipte uit mijn hand en raakte tijdens de landing net de spiegel. Er kwam tot mijn ontzetting een barst in.
De eega, zeer furieus en bevestigend dat ik afschuwelijk onhandig ben, kwam met het lumineuze idee om eenzelfde spiegel te zoeken op internet, waarbij bleek dat een meubelzaak op het – hoe kan het ook anders – meubelplein een identiek exemplaar had en waar ik deze voor een aanzienlijk bedrag kon scoren. Nadat ik de scherven bijeen had geraapt en het gehavende exemplaar had ingeruild voor de nieuwe, was ik tamelijk opgelucht.
Drie dagen voordat Fred terug zou komen besloot ik een tak van een akelige doornenstruik, die zich op de grens van Freds en ons perceel bevindt, af te knippen. Nu hebben wij een kniptang met een bijna twee meter lange steel – uitermate handig – en bleek, dat de bewuste tak het beste aan Freds kant kon worden verwijderd. Met die kniptang onder de arm betrad ik de woning van Fred, aangezien je via de achterdeur in zijn tuin komt. Enfin, terwijl ik bezig was die achterdeur te ontsluiten, hield ik de lange tang wat schuin. Toen ik vervolgens de tuin betrad bleef achtereenvolgens een glazen bol met plantjes en een eveneens op de eettafel staande fruitmand– zonder fruit, dat wel – achter het handvat hangen. Alles spatte op het parket uiteen.
Ik besloot de partner niet in de te lichten, surfte op internet en kwam weer bij diezelfde interieurwinkel uit.
‘U weer! Voor het eerst op kamers zeker?’, grapte de eigenaar.
Laat die buren aan de andere kant maar in het vervolg oppassen.
Erik Endlich
