Gisteren zou Epi Drost 75 jaar zijn geworden. Het is een beetje een soort van jubileumjaar voor het legendarische clubicoon van FC Twente. Want het was eerder dit jaar 25 jaar geleden dat hij plotseling overleed op een Rotterdams voetbalveld. De oudere lezer van deze column herinnert zich de frivole dribbelaar die het vak van libero met bravoure uitoefende. Hij veroorloofde zich in zijn eigen zestienmetergebied regelmatig van die heerlijke voetbalfratsen, waarvan menige fan (alsmede sommige van zijn trainers) wel eens korte paniekaanvalletjes kreeg. Niettemin was Epi een schitterende speler die nooit verzaakte.
Later werd hij zelf trainer en werd hij landskampioen met de amateurs van Stevo. Korte tijd later raakte hij opeens uit de tijd, op 49-jarige leeftijd. Veel zin heeft het niet, maar we filosofeerden gisteren met een paar man over de vraag wat hij gedaan zou hebben als hij nog geleefd had. Was hij verder gegaan als trainer in het amateurvoetbal of was hij in de jeugdopleiding van FC Twente verzeild geraakt. Iemand opperde dat hij door zijn prestatie met Stevo weer ergens hoofdtrainer zou zijn geworden in het profvoetbal. Dat was hij daarvoor al geweest bij RBC en DS’79 in de eerste divisie.
Ikzelf was er zeker van dat hij teruggekomen zou zijn bij het eerste elftal van FC Twente. Waarschijnlijk als assistent-trainer, als man van de praktijk, wat hij in de jaren tachtig ook al een tijdje deed. En ik denk dat Epi dat ten huidigen dage nog altijd gedaan had. Zoals het een clubicoon betaamt. Als bewaker ook van de clubcultuur, hoewel die bij het FC Twente van de laatste vijf, zes jaar nogal vaag was. Soms was hij even hoofdtrainer als er weer een trainer de laan uitgestuurd was, maar meestal was hij assistent of noem het co-trainer. Net als Sander Boschker nu, zeg maar. Een blijvende functie bij het eerste, vanwege zijn vakmanschap en uiteraard vanwege zijn staat van dienst bij de club.
Wat zou hij genoten hebben van de jaren tussen 2007 en 2014 en wat zou hij gemopperd hebben in de jaren erna. Een wellicht zou hij opgetogen zijn over het veelbelovende spel van de huidige ploeg met enkele jonge spelers uit eigen opleiding.
Maar goed, het heeft jammer genoeg niet zo mogen zijn. Ik hoop dat velen gisteren aan hem gedacht hebben en dat velen sowieso nog vaak aan hem denken.
Voor de liefhebber hieronder een gedicht van wijlen Hennie Kuipers, FC Twente-fan in hart en nieren.
Epi
Ik zag een vlinder in het Arke Stadion
hij zat onwezenlijk doorschijnend teer
in de warme voorjaarszon
zijn vleugels gingen zachtjes op en neer.
Opeens dacht ik aan vroegere tijden
aan Epi Drost, zijn graf tegen die groene heg
de rode sjaal met witte paarden aan weerszijden
nog even zat die vlinder daar toen vloog hij weg.
