Het hockeyseizoen zit er dus alweer op voordat het goed en wel begonnen was. Of, om die geweldige reclame van een uitzendbureau te citeren: ‘Het waren zes fantastische weken.’ (Het is trouwens merkwaardig en veelzeggend dat ik me de tekst nog wel herinner, maar volstrekt niet zou weten welk uitzendbureu het ook alweer was.) Die twee wedstrijden zonder publiek waren het ergste wat ik in mijn lange hockeyleven heb meegemaakt. Zelfs tijdens de oliecrisis met zijn autoloze zondagen hadden we het nog wel gezellig samen in de bus. Dat was in de periode van november 1973 tot januari 1974 en dus ging het toen vooral om het vervoer van en naar het zaalhockey. Zondag stonden we met EHV Heren I op een parkeerplaats in Apeldoorn om half vijf een biertje uit de coolbox te drinken, hoe vervelend wil je het hebben?
Op zulke momenten besef je weer hoe belangrijk de sociale aspecten van hockey en alle andere sporten zijn. Samen lachen, samen huilen, samen vloeken, samen juichen, samen schelden, samen winnen, samen verliezen. Ik vind dan ook dat de sport onevenredig hard wordt aangepakt. Waarom moeten alle voetbalstadions leeg blijven? Zet er een maximum aan supporters op en regel het vervoer om te veel bewegingsrisico’s te voorkomen. Huishoudens en stellen mogen met de auto, alle anderen moeten met de fiets. Is nog goed voor de gezondheid ook. En allemaal verplicht een mondkapje voor. Sport is de belangrijkste bijzaak van het leven en die moeten we koesteren, net als onze horeca, kunst en cultuur. Het biedt plezier en afleiding. Zonder sport is het leven leeg. En, ook niet onbelangrijk: zonder sport is binnenkort ook de kas van de penningmeester leeg.
Peter Bonder
