Het is vandaag weer hoogtijdag, want in aangepaste vorm staat de Ronde van Vlaanderen vandaag op het programma van de wieleragenda. De hoogmis van het wielrennen. In de kranten en op de sites gaat het veel over een brouille tussen de karakters Matthieu van der Poel en Wout van Aert. Het is een van de bijzaken en vooral interessant voor het vullen van krantenkolommen. Dat wil niet zeggen dat het geen mannetjes zijn….
H
et is vandaag de vierde editie na de eerste honderd van de dagkoers die Vlaanderens Mooiste wordt genoemd, een fietstocht van Antwerpen naar Oudenaarde. Buiten kijf staat dat de mannetjesputters Van der Poel en Van Aert er hun zinnen op hebben gezet deze koers te winnen. Het is mij niet helemaal duidelijk geworden waaróm het zo is, maar beide renners zijn geen fans van elkaar. Testosteron heb je altijd nodig, in flinke mate, een gesteven borstkas ook, een opgepoest ego hoort daarbij, in combinatie met geharnaste overwinningszucht. Het grootst voorbeeld daarvan is Casius Clay, alias Mohammed Ali. Ja, een praatjesmaker, zeker, en ja ook een koude oorlog-veteraan. Niets te dol om bij een tegenstander e moed in e schoenen te pochen. Maar eerlijk zeggen: was er ooit een mooier gevecht dan Clay-Frazier. Daar hoort koude oorlog bij. Reuring, fittie, pochen en piepelen.
Van der Poel en Van Aert kennen elkaar al jaren en zijn met groot talent gezegende renner, zowel in het veld als op de weg. Ze pantseren zich voor elkaar en maken adrenaline aan om tegen elkaar te gebruiken. In de aanloop naar de hoogmis van de Vlaamse wielrennerij werd over en weer geschimpt en gezeurd. Twee talenten, twee totemfreaks, twee Titanics.
Benieuwd wie van de klasbakken er gaat winnen, de nummer 4 of de nummer 14 van vorig jaar?
Of toch Julian Alaphilippe misschien…
Scipio
