De buitensporter heeft het in de duistere dagen voor Kerst niet gemakkelijk. Waar zaalsporters immer blootstaan aan het verblindende licht van tl-buizen, weten hardlopers hoezeer de elementen zowel een zegen als een vloek kunnen zijn. In die zin dringt zich de vergelijking op tussen een tam kooikonijn en de wilde vorm die struint door struikgewas en graaft in zandgronden. De eerste is afhankelijk van de nukken der bazen, de tweede staat bloot aan de grillen van moeder natuur.
Goed: de afwezigheid van licht. Zelf ben ik daar niet zo van. Als een midden op een zondag geboren kind koester ik mij aan de zon, het ochtendgloren en de zachtheid van het namiddaglicht. Maar in de wintermaanden is er licht noch zachtheid, maar slechts de kilte die eigen is aan dit verdoemde seizoen. Voorheen droeg ik dan zo’n reflecterend hesje, zodat het tegemoetkomende verkeer vermoedt, dat zich daar ergens de deinende figuur van een hardloper bevindt. Want veel veiligheid verschafte het ding niet. Vooreerst omdat menig asociale fietser zich zonder verlichting verplaatst. Een merkwaardig iets in een tijdspanne dat men zich voor weinig kan verzekeren van een batterij gedreven mobiel lampje. Anderzijds hebben auto’s tegenwoordig koplampen die ongeveer het licht uit je ogen branden. Xenon, LED: alsof men met zoeklichten speurt naar laagvliegende bommenwerpers.
Maar binnen de loopsport is een lichttendens te bespeuren. Ik weet nog dat ik armbandjes geschoord had die dankzij een knoopbatterij er lustig op los flikkerden. Aanvankelijk vond ik het eigenlijk knap overdreven, maar inmiddels worden deze handige lampjes als onveilig beschouwd. Het rode licht is immers uit wettelijk oogpunt bedoeld voor achteropkomend verkeer. Wie met rode verlichting tegen het verkeer inloopt, loopt derhalve het niet onaanzienlijke risico te worden platgereden.
Daarom is de huidige tendens – let er maar eens op – dat lopers voor een witte lamp dragen en aan de achterkant een rode. Het betreffen geen lichte en dus draagbare lampjes, maar heuse vuistdikke koplampen, die er geen misverstand over laten bestaan dat een bewegend object uw richting op gaat of zich juist verwijderd. Het moge duidelijk zijn, dat het aldus droef gesteld is met de romantiek van het lopen. Bovendien drukken deze voorzieningen in ernstige mate de snelheid. In de eerste plaats vanwege het gewicht – voor de serieuze loper telt elk grammetje – maar ook omdat de overige verkeersdeelnemers ruim baan maken. Terwijl het juist zo uitdagend was en tempoverhogend werkte als met name brommers en auto’s het reflecterende hesje niet of pas op het allerlaatste moment zagen. Nu, dan wil je wel een stap extra zetten en je fluks en uit de voeten maken. Hoe vaak niet had ik een argeloze automobilist die mij bijna op de wild roffelende hakken reed, hoezeer droeg deze (in)spannende oefening bij aan tempohardheid en duurvermogen!
De moderne tijd is goed verlicht maar risicoloos en laf.
Erik Endlich
