Zit u ook in een appgroep? Als trainer ben je dikwijls de beheerder van een dergelijk clubje. Het begint vaak omdat het wel eens kan gebeuren dat ik er niet ben. Dat is de oergedachte, zo van: door familie- of andere omstandigheden is er hedenavond geen training. Een in mijn geval zeer zeldzaam bericht, want ik ben er zo goed als altijd. Geen training of deze jongen is van de partij en geeft instructie. Een kwestie van dat mijn aanwezigheid elders niet gevraagd wordt. Maar het geval kan zich natuurlijk ook voordoen, dat een atleet zich moet verontschuldigen. Dat is bijna voortdurend het geval. Dan is er weer iemand bij wie een steenpuist is geconstateerd, alleen de neus loopt, knie of pees opbreekt dan wel die iets te vieren heeft. Er is bijna nooit een atleet die zegt: ik heb vanavond geen zin. Dat is ook hoogst hypothetisch, want wie geen zin heeft in mijn training heeft waarschijnlijk last van een psychische aandoening.
Enfin, die appgroep. Het beginsel van berichten dat iemand verhinderd is, raakte in zeer korte tijd ondergesneeuwd. Iemand weet dat een atleet jarig is en stuurt een felicitatie. Goed, dat kan ik billijken, hoewel ik het meer voor de hand vind liggen dat persoonlijk te doen. Maar dan. In korte tijd verschenen er emoticons, gekoppeld aan snaakse opmerkingen over het weer, iemands vakantie, de nieuwe loopschoenen, een fraaie looproute die iemand liep. Vervolgens haalt iemand het hek van de dam. Er volgt een heuse diarree van appjes waaraan filmpjes zijn gekoppeld, die variëren van leutige dieren die iets geestig zeggen tot de stuitende beelden van iemands smerige voeten na een bosloop. Die beelden worden soms filmproducten die je minutenlang meenemen naar een vage plek waar je onder geen beding wilt zijn en onder mensen die evenmin wat te bieden hebben. Wat is dat toch, dat iedereen zijn hebben en houwen onder de aandacht van derden wenst te brengen? Waarom zijn er ook lieden, die het appcollectief voorzien van mindfullnes-achtige shit, Zen-wijsheden, moraliserende teksten?
Wellicht is het fenomeen u evenmin onbekend, maar de applawine voor en tijdens de feestdagen is stuitend. Wat bezielt lui toch om hun beste, geweldige, gelukkige, zalige en enorm leuke wensen in appvorm over de goegemeente te strooien? Misschien ben ik een notoir chagrijn hoor, maar het is mij te gemakkelijk: pluk iets van internet, plak je eigen kop erop en voeg er een zoetsappige tekst aan toe – huilen met de wolven in het bos.
Trouwens, ik heb een fotootje van mijzelf met een kerstmuts op en onze honden, voorzien van een geinig geweitje op hun kop en een en ander gecombineerd met een hartverwarmende kerstgroet, verspreid in de verschillende appgroepen.
Ik weet het: een gevalletje ‘Ook gij, Brutus?’ Maar anders hoor je er namelijk niet bij. Dat kan ik mij als trainer niet veroorloven.
Erik Endlich
