Mijn favoriete uitspraak van George Best is deze: ‘Het meeste van mijn geld heb ik uitgegeven aan drank, vrouwen en snelle auto’s. De rest heb ik verbrast.’ Op nummer twee: ‘In 1969 heb ik vrouwen en alcohol links laten liggen. Het waren de twintig saaiste minuten van mijn leven.’ De geboren Ier werd in 1961 ontdekt door een scout van Manchester United, die in een telegram aan de legendarische clubmanager Matt Busby de historische woorden schreef: ‘Ik denk een genie gevonden te hebben.’ De man kreeg gelijk en tussen 1963 en 1974 speelde het talent uit Belfast in de Premier League de sterren van de hemel – totdat hij het verloor van de alcohol, die hem in zijn greep had gekregen. Tot 1981 speelde hij voor spek en bonen bij talloze B-clubs op de eeuwige bijvelden en op 25 november 2005 overleed hij in het ziekenhuis, waarna het vliegveld van Dublin als ‘een permanent eerbetoon aan zijn voetbalgenialiteit’ naar hem werd vernoemd.
Het zijn sterke benen die de weelde kunnen verdragen. George Best is niet de enige voetballer die het niet gelukt is. Veel ex-profs komen in Engeland na hun carrière vooral in het nieuws als ze weer eens een nachtclub kort en klein geslagen hebben, inclusief de vrouwen die er de kost proberen te verdienen. In de Amerikaanse honkbalcompetitie zijn de salarissen nog veel hoger, en toch hoor je daarvandaan vrijwel geen incidenten in de laten we zeggen huiselijke sfeer. Wat ook opvalt zijn de vele Antilliaanse jongens, die zich in de MLB tot multimiljonair hebben geslagen. Ik kende ze niet, en u misschien ook niet, maar volgens de Quote hebben Xander Bogaerts, Kenley Jansen, Andrelton Simmons, Didi Gregorius en Ozhaine Albies gezamenlijk een slordige 370 miljoen op hun bankrekening staan. Stuk voor stuk keurige gasten, die waarschijnlijk nog nooit van George Best gehoord hebben, maar ik denk niet dat er ooit ergens een vliegveld naar een van hen vernoemd zal worden.
Peter Bonder
