Als het zo is dat je bent wat je eet, dan zal de atleet onmiddellijk begrijpen wat het belang van goed voedsel is. Ik geloof niet in de wonderen van versterkende bestanddelen als poederproteïne, energydranken of een maaltijdje ginsengwortelen. Als nuchtere Tukker meen ik dat de schijf van vijf in voldoende mate mijn krachtcentrale aan de praat houdt. Vanzelfsprekend hoort daar een stuk vlees bij.
Dat laatste is niet onomstreden natuurlijk, aangezien het aantal louter groente en fruit vermalende types toeneemt. Ook ik zat altijd een beetje in mijn maag met de fabrieksmatige moordmachines die slachterijen nu eenmaal zijn. Want ik heb een zwak voor zowel varken als koe. Met name de koe is een dier dat (zoals een zekere dichter dat met jonge sla had) mij ontroert. Die ogen, de wimpers, het uitbundige gespring wanneer het vee in het voorjaar de wei in mag – ach! Hoe wreed is dan het lot van de slachtkoe.
Inmiddels heb ik mij tot op zekere hoogte verzoend met het gewelddadige einde van menig koe. Dat wil zeggen: van de biokoe. Dat is een soort blije koe die geproefd heeft aan het goede leven, eruit bestaande dat hij te midden van soortgenoten blij huppelend in sappige weiden heeft gegraasd en daarbij de tong rond gras heeft geslagen waarop geen druppel insecticide of Roundup terecht is gekomen. Wellicht heeft u het op de tv-reclame voorbij zien komen, maar je kunt een optie nemen op zo’n fortuinlijk stuk veeteelt. Dat betekent zoveel dat je, nadat de stervensdatum van de geadopteerde dame bekend is gemaakt, nadien een doos vlees van het dier krijgt toegestuurd, voldoende om een vrieslade te vullen met biefstuk, entrecote, biefpuntjes, gehakt, hamburgers en zo meer. Zijn er genoeg opties, dan is het lot van het nog onwetende rund namelijk bezegeld. Aardig is wel, dat je tot die tijd bij het betreffende dier op bezoek mag. Want de boer is met naam en toenaam bekend en je mag de optionele koe komen aaien. Heus waar. Overigens is dat een wat ambivalente actie, nu de tevreden Klara 114 mede dankzij de vriendelijke bezoeker aan haar laatste levensfase is begonnen. Maar aan de andere kant: het aardse bestaan is sowieso eindig, dus waarom dan het dier niet letterlijk de warme hand toegestoken?
“Onze” boer heeft zich overigens de moeite getroost een soort afspiegeling van onze veelkleurige samenleving samen te stellen aangezien hij – ook dit zonder dollen – zijn weide door Lakenvelders, Franse blonde koeien en Schotse hooglanders laat begrazen. Ten slotte: de koe, waarmee mogelijk een soort van omgangsregeling is getroffen, wordt door een ambachtelijke slager aan haar einde geholpen en vervolgens in mootjes gehakt. Maar niet dan nadat onze koe twee dagen bij haar beul heeft doorgebracht. Om te acclimatiseren.
Soms hoef je niets te verzinnen om toch alleraardigst uit de hoek te komen.
Erik Endlich
