Sanne en Lieke Wevers waren te gast bij de nieuwe talkshow van Humberto Tan en ik had medelijden met de Twentse turntweeling. Ze zaten namelijk naast Theo Hiddema, de wanhopige hopman van de boreale bruinhemden die onder het mom van Forum voor Democratie het land willen redden, en Louis van Gaal, die zich weer eens had voorgenomen om zijn rol als plaatsvervanger van Onze Lieve Heer op aarde met verve te vervullen. De advocaat annex dandy leek niet geheel compos mentis meer, waar de voetbaltrainer als van ouds scherp als een mes van leer trok. Probeer temidden van dit verbale spektakel maar eens mee te komen als dertigjarige topsporters, die speciaal voor deze gelegenheid kennelijk waren gaan shoppen bij de kringloop. Ze zagen er uit als twee ex-nonnen die zich voor het eerst buiten de veilige vestingmuren van het klooster waagden.
Bovendien hadden ze een boodschap die niet gemakkelijk uit te leggen is. Aan de ene kant heeft hun jarenlange training geleid tot Olympisch goud, wat voor een klein turnland als Nederland een gigantische prestatie mag heten. Aan de andere kant staat hun vader en coach Vincent Wevers al enige tijd in de spotlights als mogelijke dader van ontoelaatbaar en grensoverschrijdend gedrag, net als veel van zijn collega’s. Het moet voor deze vrouwen hartverscheurend zijn om een stelling in te nemen. Kiezen ze partij voor hun vader, wat niemand ze zou kunnen verwijten, dan laten ze al die slachtoffers van jarenlang misbruik in de steek. Doen ze het andersom, dan worden de volgende verjaardagen in huize Wevers toch een stuk minder gezellig. Ze zitten kansloos gevangen in een hopeloos dilemma tussen een buigstand en de flik-flak. Ze staan voor een labyrinth zonder achterdeur. En daar komt niemand uit.
Peter Bonder
