Er zijn van die dagen die altijd in je geheugen gegrift blijven. Zoals 22 februari 1981. De dag dat Hennie Stamsnijder in het Spaanse Tolosa wereldkampioen veldrijden werd.
Nu, na veertig jaar, komen de beelden van die wedstrijd als vanzelf op mijn netvlies.
De regen, de sneeuw, de modder, de lange helling waar al direct gelopen moest worden en waarvan vooral het eerste gedeelte erg stijl en dus moeilijk was.
De kanshebbers waren bekend, met Liboton, Zweifel en Stamsnijder als topfavorieten, maar ook Thaler, Frischknecht en Vermeire werden hoog aangeslagen.
Het begin was uitstekend Hennie zette meteen de druk erop. Zijn poging leek te lukken maar Zweifel en Liboton slaagden erin om het gat dicht te rijden. Maar na een actie van Liboton vond Stammie het genoeg. Hij reed weg, en wat er achter hem ook geprobeerd werd, hij was weg en bleef weg.
Zelfs een lekke voorband kon hem niet van de regenboogtrui afhouden. Voor het eerst had Nederland een wereldkampioen. Coach Bert Boom huilde, verzorger Andre Kerkhof juichte, het was feest in Tolosa, het was feest in Enter.
En dat feest in Enter werd de dag erop nog eens overgedaan. Heel Enter liep uit voor de rondritdoor het dorp. Mudvol was het daarna in de grote zaal van Dreijerink. Het leek of het hele dorp zich daar verzameld had. Er hing een sfeer van eensgezindheid, van een van ons heeft dat dan toch maar bereikt, van trots, van Enter is weer op de kaart gezet. Weer?
Ja. Want in 1969 was het Bert Boom die wereldkampioen op de baan werd, stayeren. Ook toen liep het hele dorp uit, ook toen puilden de mensen bij Dreijerink de zaal uit. Leuk voor Hennie, leuk voor Bert. Maar de echte wereldkampioen werd Enter.
Harry Middeljans
