Het kwam tijdens de Nederlandse Indoorkampioenschappen aan de orde: een nieuw soort spikes scheelt wel een seconde op de 800 meter. Dat is niet mis mensen. Voor mij zou een secondje onder meer te winnen zijn door gewoonweg in goede vorm te steken. Of dat de familie langs de baan staat aan te moedigen. Wellicht dat een haas mij uit de wind houdt: dat soort dingen. Maar schoenen: ik weet het niet. Wel bij toplopers misschien. Maar is het de vraag of een beetje kevlar hier, wat reactief spul daar en wellicht een grammetje elders weggesneden een hoop scheelt. Wat mij overigens bij Ollie B. Bommel doet uitkomen.
Nog maar net de kleuterjaren ontgroeid las ik een stripverhaal over deze wat sullige en soms over het paard getilde beer-in-ruitjesjas, die het geluk had zich te laten vergezellen door een niet in de kleren gestoken witte kat, die zijn heer telkens uit de problemen hielp. Dat is precies omgekeerd als bij Sherlock Holmes en zijn Watson, zoals u reeds begrepen heeft. Afijn, we dwalen af en ik had het over het stripverhaal, dat wil zeggen in kleur en derhalve niet in de vorm van plaatjes met een lap verklarende tekst eronder, maar met ballonnetjes waarin de uitspraken van de figuur stonden opgetekend.
Het verhaal was getiteld Heer Ollie en de Wonderschoenen. Door een fortuinlijke samenloop van omstandigheden, die mij niet geheel helder meer voor de geest staan, kwam heer Ollie in het bezit van die schoenen: een soort bergschoenen waarop aan de onderkant de spijkers te zien waren. Enfin, onze antiheld mocht invallen in het Bommelsteinse elftal en dankzij die schoenen, die een eigen leven leidden waarop de drager geen invloed kon uitoefenen, gaf onze tijdelijke eigenaar de bal een zodanige poeier, dat de keeper met het leder dwars door het achternet in de tribune geraakte. Uiteindelijk deed heer Ollie de schoenen uit die, zo herinner ik mij, doorliepen en uiteindelijk in de ruimte hun weegs gingen.
Dat brengt mij bij een ander stripfiguur waarvan mij de naam ontschoten is, maar het betrof een schuchter stinkdiertje (met menselijke eigenschappen natuurlijk), dat van een soort opa-giraffe met colbertje een wondereikel kreeg, die de drager wonderbaarlijke krachten zou geven. Zo bleek ook: onze timide held werd een zeer zelfverzekerd manneke dat zijn belagers zodanig met zijn vuistjes bewerkte, dat die ene brede buidelrat en de andere potige das en meer van dat tuig jammerlijk tegen de grond sloegen en letterlijk – zo gaat dat in strips – sterretjes zagen. Na afloop bekende opa giraffe dat een het doodnormale eikel betrof en dat het slechts naar boven haalde wat reeds in aanleg in ons dappere stinkdiertje aanwezig was: zelfvertrouwen.
Uit het voorgaande volgt, blijkt maar weer, dat wat tussen de oren zit, belangrijker is dan wonderschoeisel. Zelfs als je een eikel bent. Sorry: hebt.
Erik Endlich
