Het was in Bergen, Noorwegen, tijdens het wereldkampioenschap wielrennen 2017. De junioren reden hun wereldkampioenschap. Het was nog niet druk. Wat wil je ook, het grote publiek, de massa, komt pas als de matadoren aan de start staan. En dat duurde nog enkele dagen. De junioren waren inmiddels al enige tijd bezig toen we een mooie plek hadden gevonden. Vanaf die plek zag je de renners twee keer per ronde passeren. Een groepje Belgen had zich vlak bij ons verzameld om een renner, die op een stoel gezeten bijkwam van een val. Hij kon niet verder, wachtte tot de ploegleiding hem op kwam halen. Maar dat duurde en duurde.
Pas na afloop kon hij eindelijk weg. Dan kun je nog zo goed zijn, regels zijn regels, zei een Nederlander naast me. Ik zocht zijn naam op in het programmaboekje, het was Remco Evenepoel. Vaag herinnerde ik mij dat de Belgen een nieuw talent hadden ontdekt, een voetballer, notabene bij PSV in Eindhoven gespeeld. Hij had het wel gezien als voetballer, ging koersen en dat bleek hij erg goed te kunnen. Mocht direct al mee naar het wereldkampioenschap maar kon dus door die val niet finishen. Maar fietsen kan hij wel, zei dezelfde Nederlander. Dat bleek een jaar later wel op het wereldkampioenschap in Innsbruck. Zowel op de individuele tijdrit als op de weg werd hij wereldkampioen, nog steeds als junior. Was ook al Europees Kampioen op de weg geworden, eindigde toen met een voorsprong van 9 minuten en 44 seconden.
Ongehoord, zelden of nooit vertoond. Kwam in Innsbruck op de tijdrit al zwaaiend en juichend over de streep. Ad Hoezen, een Brabantse wielerman in hart en nieren sprak er zijn afschuw over uit. Dat doe je niet op een tijdrit, kun je niet maken naar je tegenstanders, in een tijdrit ga je tot op de streep. Was ik totaal niet met hem eens, zijn voorsprong was meer dan anderhalve minuut, dat was hem al lang verteld onderweg en hij was de laatste starter. Het oude wielrennen gold niet meer, Evenepoel zette de verandering op meerdere manieren in.
Enkele dagen later werd hij in de wegwedstrijd ook wereldkampioen, kwam opnieuw alleen aan. Tekende als junior al een profcontract en zette in 2019 al direct een serie uitslagen neer om van te watertanden: Europees Kampioen tijdrijden, winnaar van de Ronde van België, tweede op het wereldkampioenschap tijdrijden en winnaar van de wereldbekerwedstrijd Clasica Ciclista San Sebastian. Ook daar kwam hij alleen aan, de gehele wereldtop had het nakijken. De nieuwe Merckx was er, zeiden de Belgen. Zoals ze dat al tig keer gedaan hebben. In het coronajaar 2020 bevestigde hij zijn klasse. Deed mee aan vier etappe-wedstrijden, won ze alle vier. Kaliber Ronde van Polen, een van de vier. Gerodeerd ging hij het klassiekerseizoen in. De Ronde van Lombardije was zijn eerste, en helaas ook zijn laatste. Hij miste een bocht en duikelde een ravijn in. Een bekkenbreuk hield hem tot nu toe aan de kant. Half februari kwam het bericht dat Evenepoel de training mocht hervatten. Hij staat al opgesteld voor de Giro en de Vuelta. Zijn supporters juichen, dus heel België juicht. Niemand weet nog of hij zijn vorm van voorheen weer kan terug pakken, of hij nog zijn oude peil kan bereiken. Niemand behalve de Belgen. Want de nieuwe Merckx was er, is er en blijft er. Maar er zijn bergen die niet beklommen kunnen worden. Zelfs de enige echte Merckx kon dat niet. Ik ben echt enorm benieuwd.
Harry Middeljans
FOTO: Sportfoto.nl
