Op elk moment wil ik iemand in elkaar kunnen rammen. Nee, niet zomaar: uit zelfverdediging. Dat u zulks wel even goed in de smiezen heeft. Reeds op het schoolplein liet ik mij niet verrassen, want toen al had ik door dat er een zeker percentage hufters rondloopt. Waar komt anders dat zwerfafval vandaan? Wie is er volgens u verantwoordelijk voor het plegen van misdrijven? Juist: de aso. Het is derhalve zaak om weerbaar te zijn.
Dat is een tamelijk ondergewaardeerd onderdeel van de inspanningen die erop gericht zijn om fit te blijven. Hardlopers bijvoorbeeld oefenen het vluchtgedrag. Niet bewust denk ik, maar hun tweede natuur na confrontatie met een aspirant delinquent is: rennen! Dat kan effectief zijn, omdat de meeste zwaksociale meppers bierdrinkers, snuivers en/of spuiters zijn. Dat loopt niet vlot kan ik u verzekeren.
Maar de makke van weglopen is, dat bedoeld rapaille vervolgens hun pijlen of vuisten dan wel handwapens op anderen richten. Per definitie verschuift de wegrenner het probleem naar iemand die minder vlot ter been is. Neen: afstraffen is beter.
Vandaar dat een belangrijk deel van mijn fitnessprogramma bestaat uit boksen. Dat overigens een prima manier is om de frustratie uit het systeem te rammen. Wanneer ik tegenover bokszak of speedball sta, zie ik plotseling koppen verschijnen. Van managers, schofterige collega’s, asociale weggebruikers, criminelen. De adrenaline pompt hevig rond in mijn lichaam en ik begin tegen genoemde voorwerpen te slaan. Jabs, hoeken, uppercuts.
Ik ben derhalve berekend op agressieve lieden, die mij te na komen. Dat is verre van denkbeeldig, nu ik ondanks het hevig boksen nog steeds de schonkige bouw van een getailleerde lantaarnpaal heb. Dat geeft de proleten de idee, dat ik een weerloos slachtoffer ben. Ha! Die komen van een koude kermis thuis. In tegenstelling tot de wegloper geef ik ‘m van jetje. Met recht wordt het schuim der natie gestraft. Zij bedenken zich in het vervolg wel alvorens een kennelijke zwakkeling in elkaar te meppen.
Wel dien ik een drietal kanttekeningen te plaatsen bij mijn queeste tegen de ellendelingen. Ten eerste: stel dat ik zelfverzekerd in de bokshouding ga staan en ik krijg vervolgens een steekwapen of kogel tussen mijn ribben, dan is het gedaan. Ten tweede beoefent dat Jan Hagel dikwijls enge sporten als kickboksen, kung fu of kooivechten, wat eveneens maakt dat ik mogelijkerwijs weinig in de melk te brokkelen heb. Het is immers bepaald treurig dat ik na het stoer heffen van mijn vuisten vervolgens een enorme trap tegen de noten krijg. Weg portemonnee.
Je kunt echter een en ander voor zijn door psychologie. Dankzij die wetenschap herken ik direct een mijn aansprekend ongunstig type, waarop ik betrokkene zonder dralen onder zijn kin raak. Vergissen is echter mogelijk. Zoals een oude, niet terstond door mij herkende, kennis heeft ervaren.
Dat hard weglopen is dus eigenlijk zo gek nog niet.
Erik Endlich
