In 1996 werkte ik enige tijd voor TV7, het productiebureau van Hans Kiviet en Frans van Vliet, dat voor Sport7, de sportzender die al na enkele maanden de nek werd omgedraaid vooral auto- en motorsportitems maakte. Naast het commentaar geven bij het WK Superbikes maakte ik daar ook portretten van mensen die een bepaalde rol in de motorsport speelden. Zo ook met Bennie Pinners uit Tubbergen. De directeur van de plaatselijke VVV was ooit mede-organisator van de motorraces in Tubbergen.
Maar al jaren lang was hij vooral motorsportstatisticus. En daar besteedde hij vrijwel al zijn (vrije ) tijd aan. Bennie wist werkelijk alles, van baanrecords tot valpartijen, van wedstrijduitslagen tot rijdersgegevens. En dat tot in de perfectie. Als Honda een nieuwe coureur wilde aantrekken belden ze eerst met Bennie voor de gegevens. Het geeft zijn plaats in de motorsportwereld goed weer.
Voor de opnames kozen we natuurlijk het voormalige circuit. Hij bleek een prima verhaal te hebben, en vertelde lichtelijk nerveus maar vol enthousiasme over hoe het in die dagen toeging. Hoe Piet Nortier radioverslag deed vanaf de takken van de Kroezeboom. Welke bochten in het circuit de meeste valpartijen opleverden. Welke wereldtoppers ieder jaar naar Tubbergen afreisden.
En zo ging het maar door. Na de lunch – op kosten van de VVV, we toonden tenslotte veel mooie plekken van de gemeente Tubbergen, zei Bennie – werd ons werkterrein verplaatst naar Huize Pinners. En daar vielen we van de ene verbazing in de andere. Een van de kamers bleek als een soort motorsportmuseum te zijn ingericht, met heel veel foto’s, bekers, medailles en andere snuisterijen. En overal had hij een verhaal bij.
En net toen ik dacht genoeg materiaal te hebben zei Bennie dat hij nog enkele LP’s had met motorsportgeluiden. Hij zeeg neer in zijn leunstoel, de grammofoon werd aangezet en daar daverden de racegeluiden al door de kamer. Van nervositeit was bij hem geen sprake meer, daar zat eensklaps een totaal ander persoon. Vol enthousiasme gaf hij toelichting op de geluiden.
‘Luister, dat is Agostini op de MV Agusta, wat een schitterend geluid, ooooh, hoor dat opschakelen, prachtig, wat een coureur. Oh, en dit is de motor van Mike Hailwood, hoor hoe die optrekt na de bocht, wat mooi, wat mooi, en dit…’
En zo ratelde Bennie maar door, van de lichtelijk nerveuse Bennie Pinners was niets meer terug te vinden. Daar zat een man die volledig opging in zijn grote liefde, de motorsport. En wel zo dat de emoties de overhand kregen. Zijn ogen werden vochtig, en terwijl hij maar door bleef praten kwamen de echte tranen. Hij had geen beelden nodig, die kwamen met het horen van de geluiden gewoon bij hem boven. Als versteend stonden wij erbij, durfden nauwelijks te bewegen, zo pakkend was de beleving.
Een volwassen man terug in zijn eigen speeltuin. Ik weet nog dat ik de cameraman een teken gaf van blijven draaien. En dat gebeurde. Vragen stellen was verder overbodig.
Harry Middeljans
